Λίγο πριν ξαναγίνει η ζωή μας κανονική και με τα όλα της, κάνω μια ευχή και αποζητώ από τη νέα χρονιά να φέρει δώρα αληθινά, δώρα πραγματικά και αναντικατάστατα.
Λιγότερη μιζέρια, όχι στα δελτία ειδήσεων -αυτό όσο και να το ευχηθούμε, δυστυχώς δεν πρόκειται να πιάσει- αλλά στη ψυχή μας.
Λιγότερο χρόνο μπροστά στις οθόνες υπολογιστών, κινητών, tablets και περισσότερο χρόνο για τα ουσιώδη, δηλαδή την αγκαλιά, το ουσιαστικό κοίταγμα μέσα στα μάτια, το παιχνίδι, το διάβασμα, την εξόρμηση.
Λιγότερη συζήτηση για το τι ειπώθηκε, τι έγινε, πώς έγινε, γιατί έγινε και περισσότερη σιωπή για να ακούσω, για εσωτερική σκέψη, για ενδοσκόπηση και λύτρωση.
Λιγότερο άγχος για το αν θα προλάβω ή για το αν θα συμβεί αυτό που επιθυμώ διακαώς και περισσότερη ανάγκη για να ζήσω αυτό που έχω, ακόμη κι αν είναι λίγο.
Λιγότερο μίσος για το διαφορετικό, το αλλότριο σε σχέση με μας και περισσότερη γενναιοδωρία και ανεκτικότητα ακόμη και αν δε συμφωνώ.
Λιγότερη υπερβολή, όταν περιγράφω αυτό που μου συμβαίνει ή όταν προσπαθώ να καλύψω το βαθύ εσωτερικό κενό μου με φανταχτερές ετικέτες και περισσότερη ηρεμία και ψυχραιμία για να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.
Περισσότερη αγάπη. Περισσότερη αγάπη. Περισσότερη ανιδιοτελή και ουσιαστική αγάπη για τους σημαντικούς στη ζωή μας, μα και τους άλλους τους ασήμαντους.
Περισσότερη αγάπη για όλους.
