Ωωωωω! «Μα σταμάτα να κάνεις σαν μικρό παιδί!», θα σου πουν πολλοί... «Μην παραπονιέσαι, λες και είσαι μικρή και δεν καταλαβαίνεις!» Ουπς! Εδώ είμαστε....χμμμμ...κάτι σου θυμίζει αυτό, ναι; Σου θυμίζει ένα μικρό παιδί, λίγα ή πολλά χρόνια πριν, να προσπαθεί να εξηγήσει σε όλους, τι στο καλό εννοεί, τι στο καλό νιώθει κι όλοι το «ξεπετάνε», λέγοντας το καταπληκτικά διαχρονικό (και εκνευριστικό!) επιχείρημα: «Είσαι μικρή και δεν καταλαβαίνεις!» (ε, από ποια ηλικία επιτρέπεται να καταλαβαίνουμε είπαμε;), ή «Μα σταμάτα πια να παραπονιέσαι και να κάνεις σαν μικρό παιδί!» (ε, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, είμαι μικρό παιδί κι επιπλέον, υπάρχει κάποιο διακοπτάκι πάνω μου, το οποίο «απενεργοποιεί» τα αρνητικά συναισθήματά ΜΟΥ, που τόσο σε εκνευρίζουν, ή μήπως σε τρομάζουν τελικά, αγαπητέ, ώριμε, ενήλικα;)
Δεν ξέρω αν έχετε εντοπίσει την αλήθεια, η οποία κρύβεται (λιγάκι ενοχλητική ομολογώ και «τσιμπάει» κάτι εντός μας...) πίσω από τα όσα σας είπα παραπάνω. Ως ενήλικες έχουμε την αξίωση, να μας καταλαβαίνουν. Κι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι, με μεγάλη ευκολία είναι η αλήθεια, οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας, όχι μόνο δεν μας καταλαβαίνουν, αλλά απορρίπτουν και το συναίσθημά μας, προτού καν ολοκληρώσουμε τη σκέψη μας, μπαίνουμε ενστικτωδώς, στη θέση του μικρού παιδιού, το οποίο ήμασταν κάποτε, και εντελώς συμπτωματικά, μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Το ίδιο συναίσθημα της απόρριψης «ξυπνάει» και κάτι μας πονάει, σαν τραύμα παλιό...
Κι έπειτα, επειδή είπαμε, είμαστε και «ώριμοι ενήλικες», όταν τα παιδιά μας ζητούν την κατανόησή μας, στο δικό τους προσωπικό και τεράστιο δράμα (ναι φίλοι μου, είναι δράμα και μάλιστα αβάσταχτο!), τότε λειτουργούμε εκδικητικά, τολμώ να πω, σε όλους εκείνους, οι οποίοι δεν μας αφουγκράστηκαν και ο «εύκολος στόχος», για να δείξουμε βρε αδερφέ ότι κάποιον εξουσιάζουμε κι εμείς (ναι, όλα είναι θέμα εξουσίας και ποιος έχει το πάνω χέρι κι άλλα τέτοια «χαριτωμένα»!), είναι ποιος άλλος; Τα πιτσιρίκια μας...
Ξέρετε, το προνόμιο της έκφρασης των «ζόρικων» συναισθημάτων (δεν μου αρέσει ο όρος «αρνητικά» συναισθήματα, καθώς δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοια, αντιθέτως τα συναισθήματα μόνο εποικοδομητικά μπορούν να είναι) δεν το έχουν μόνο οι ενήλικες, αλλά ξεκινάει από τα «γενοφάσκια» μας. Όταν κλωτσάμε στην κοιλιά της μάνας μας, κάτι δηλώνουμε, όταν κλαίμε ως μωράκια, κάτι δηλώνουμε, όταν «γκρινιάζουμε» ως παιδιά, κάτι δηλώνουμε....Τη βαθύτερη ανάγκη μας, να ακουστούμε, μα κυρίως να μας νιώσουν...
Βλέπω παιδιά, τα οποία βιάζονται να μεγαλώσουν...νιώθουν μεγάλο βάρος στις μικρές τους πλάτες. Το βάρος της απόρριψης των συναισθημάτων τους. Πόρτες κλειστές, απέναντι στην ανοιχτή, γεμάτη λαχτάρα για κατανόηση, ψυχούλα τους. Είναι απογοητευτικό να νιώθουν πως δεν έχουν σύμμαχο κι όλοι τα αμφισβητούν. Οπότε όλο αυτό, αν το σκεφτείτε, είναι ένας φαύλος κύκλος. Τα καταπιεσμένα συναισθηματικά παιδιά, γίνονται καταπιεστικοί ενήλικες. Το παιδί-θύμα, ο ενήλικας-θύτης (ίσως και πληγωμένο παιδί ακόμα, του οποίου οι πληγές, πότε δεν επουλώθηκαν).
Τι ζητούν λοιπόν τα παιδιά; Ανοιχτά αυτιά, κλειστά στόματα και κυρίως ανοιχτές ψυχές... Δεν ζητούν κριτή των συναισθημάτων τους. Σύμμαχο ψάχνουν, να σταθεί δίπλα τους, ώστε να μπορέσουν και τα ίδια να κατανοήσουν αυτό που τους συμβαίνει.
Ξέρετε, είναι μεγάλη κατάκτηση των παιδιών, να μπορέσουν να κατανοήσουν αυτό που νιώθουν, μεγάλη διαδρομή και μεγάλος αγώνας. Εμείς οι ενήλικες έχουμε κατακτήσει την ερμηνεία των όσων νιώθουμε (να μην πάρω όρκο γι' αυτό όμως!) και είναι μια διαδικασία αυτόματη, όσο και αυτονόητη. Απ' την άλλη, τα παιδιά μας νιώθουν να κατακλύζονται από πληθώρα νέων ερεθισμάτων, τα οποία φέρουν μαζί τους πρωτόγνωρα συναισθήματα. Δεν μπορούν για παράδειγμα να κάνουν στο μυαλό τους τη «σύνδεση»: «Είμαι κουρασμένος, πρέπει να σταματήσω το παιχνίδι, να ξεκουραστώ, να φάω, να ικανοποιήσω την πείνα μου κτλ.» (πολύ απλοϊκό, αλλά και συχνό «επεισόδιο», στην καθημερινότητα των πιτσιρικιών μας).
Για τα παιδιά δεν υπάρχει κανένας λόγος διακοπής του παιχνιδιού και η κούραση φέρνει ένταση και η ένταση θυμό και ο θυμός κλάμα και το παιδικό κλάμα, «αγγίζει» μια ευαίσθητη, ενήλικη χορδή και τότε.... «Σταμάτα να κάνεις σαν παιδί!».
Μα....είναι παιδί! Και χρειάζεται εσένα, αγαπητέ ενήλικα, να είσαι εκεί, να το αφουγκραστείς, να του εξηγήσεις ότι ΝΙΩΘΕΙΣ, αυτό που εκείνο νιώθει, ότι δεν είναι κακό να θυμώνει, να στεναχωριέται, να έχει μια ή άπειρες «κακές» στιγμές (τι, δεν έχεις, ή μόνο εσύ έχεις δικαίωμα να έχεις;). Είναι απολύτως αποδεκτό, είναι κατανοητό, είναι φυσιολογικό και είσαι εκεί για να το αισθανθείς, να «μπεις στα παπούτσια του»!
Μην ακυρώνεις, αγαπητέ ενήλικα, το συναίσθημα του πιο πολύτιμου, «μικρού» ανθρώπου, με τον οποίο μοιράζεσαι τη ζωή σου. Γίνε ο καθρέφτης του, γιατί κι εκείνος ο υπέρ-πολύτιμος, «μικρός» άνθρωπος, θα γίνει ο δικός σου. Ότι σπείρεις, αυτό θερίζεις, λέει ο σοφός λαός κι έχει απόλυτο δίκιο...
Ας γίνουμε εμείς για τα παιδιά μας, αυτό που κάποιοι άλλοι (γονείς, δάσκαλοι κτλ.) δεν έγιναν για εμάς. Τα παιδιά μας χρειάζονται την πλήρη αποδοχή μας κι όχι την «κατά συνθήκη» αγάπη μας. «Θα σ'αγαπώ ό,τι κι αν γίνει», είναι ένα υπέροχο παραμύθι της Debby Gliori, το οποίο μέσα σε λίγες, υπέροχες σελίδες, εξηγεί σε παιδί και γονιό, ακριβώς αυτό. Την απόλυτη, αστείρευτη, άδολη, ανόθευτη αγάπη, του γονιού προς το παιδί του.
Δεν ήταν ακόμα ένα «κήρυγμα». Είναι αυτό που λέμε, «τα λέω σε σένα, για να τ'ακούω κι εγώ»!!!
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας επικοινωνήστε μαζί μας.
BrightStarsNote : Τα σχόλια σας είναι σημαντικά για εμάς. Ο χώρος κάτω από την ανάρτηση προσφέρεται γι' αυτό το σκοπό. Αλλά για όσους προτιμούν να αφήσουν ένα πιο προσωπικό σχόλιο ή μια ερώτηση, μπορούν να το στείλουν εδώ.
Απαγορεύεται ρητά η εν όλω ή εν μέρει αντιγραφή, αναπαραγωγή, δημοσίευση, διασκευή και χρήση σε παράγωγο έργο, μετάφραση και εν γένει κάθε είδους χρήση των Κειμένων, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια της ιδιοκτήτριας της Ιστοσελίδας. Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
