Τότε λοιπόν, τον παίρνω αγκαλιά και τον ακουμπάω στην καρέκλα της κουζίνας για να φάει το πρωινό του.
Σήμερα όμως δυσκολεύτηκα να τον κουβαλήσω μέχρι την κουζίνα. Ήταν βαρύς, ολόκληρο αντράκι. Είχε μέρες να μου το ζητήσει και δεν είχα καταλάβει πόσο έχει πια ψηλώσει, πόσο έχει μεγαλώσει...
Αυτό το αγοράκι που το σήκωνα στον αέρα και το στριφογύριζα στις κούνιες, αυτό το αγοράκι που τύλιγε τα πόδια του γύρω από τη μέση μου όταν το κουβαλούσα κοιμισμένο μετά από ατέλειωτο παιχνίδι και έγερνε το κεφάλι του στον ώμο μου, σε λίγο καιρό δεν θα μπορώ πια να το παίρνω αγκαλιά.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα τον σηκώσω αγκαλιά. Και κυρίως, δεν θα το ξέρω από πριν, ότι εκείνη η φορά θα είναι και η τελευταία.
Ξέρω ότι πλησιάζει η ώρα. Και καθώς το σκέφτομαι, τρομάζω συνειδητοποιώντας πόσα πράγματα μέσα στην ημέρα μας, μπορεί να μη μας δοθεί η ευκαιρία να τα ξανακάνουμε ποτέ.
Η τελευταία φορά είναι συχνά αναπάντεχη, μας πονάει, έχει μέσα της θλίψη και νοσταλγία.
Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Δεν είναι ο θάνατος μόνο που ορίζει την τελευταία φορά των πραγμάτων. Είναι η ζωή η ίδια, οι συγκυρίες, η απόσταση, η ηλικία.
Δεν είναι ο θάνατος που με τυραννάει, είναι η στιγμή που περνάει και χάνεται – που λέει και το τραγούδι.
Δεν ξέρεις λοιπόν πότε θα δεις κάποιον για τελευταία φορά –σκέψου πόσα πράγματα θα έκανες αλλιώς αν το ήξερες από πριν.
Δεν ξέρεις πότε θα δεις ένα μέρος για τελευταία φορά – σκέψου με πόσο διαφορετική ματιά θα αντίκριζες τα ίδια τοπία.
Δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα μιλήσεις στο τηλέφωνο με κάποιον- σκέψου τι θα μπορούσες να του πεις πριν κλείσεις το ακουστικό.
Δεν ξέρεις πότε είναι η τελευταία φορά που θα φιλήσεις κάποιον- σκέψου τι γλύκα θα έβαζες σ΄αυτό το φιλί.
Κι έτσι αποφάσισα, κάθε φορά που θα καταφέρνω να σηκώνω το βάρος του μικρού μου, να του ψιθυρίζω στο αυτί πόσο τον αγαπάω και πόσο μου αρέσει που τον παίρνω αγκαλιά, που τον κουβαλάω, που τον σηκώνω στα χέρια μου.
Γιατί μπορεί την επόμενη φορά που θα προσπαθήσω να το κάνω, να μην τα καταφέρω, να είναι πια πολύ μεγάλος, πολύ βαρύς ή απλά να μη θέλει πια να τον παίρνει αγκαλιά η μαμά του γιατί είναι ολόκληρος «άντρας».
Και θέλω να θυμάται πως η τελευταία φορά που κατάφερε η μαμά του να τον σηκώσει στην αγκαλιά της, ήταν γεμάτη γλυκόλογα και αγάπη.
Διάβασε κι αυτό: Το βάρος της μητρότητας
✎ Share Your Story & Join Our Team!
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας, επικοινωνήστε μαζί μας.
