Ώρα 20.10 μ.μ. , Κυριακή βράδυ. Επιστροφή από την εξοχή. 2 ώρες παρά κάτι για μια διαδρομή 45’. Μπαίνω σπίτι μαινόμενος ταύρος. Από την

Με τον χρόνο δεν τα έχω καλά νομίζω. Ίσως μου φταίει που κυλάει τόσο γρήγορα. Φταίει που τον έχω χάσει γενικά. Είναι οι στιγμές που τρέχουν σαν χαλασμένη

Από μικρή λάτρευα τα ξεκινήματα. Τα αναμενόμενα, καθιερωμένα ξεκινήματα, αυτά που με μια αόρατη, αναπάντεχη σπρωξιά από το πουθενά, βρισκόμουν να κοιτάω με

7.43 π.μ. Το ξυπνητήρι χτυπάει. Όχι 7.40, ούτε 7.45. Τρία λεπτά παραπάνω ύπνο ίσα ίσα να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ξεκουράστηκες. Ανοίγεις τα μάτια,

Εξετάσεις. Χωρίς να δοθούν περαιτέρω πληροφορίες η λέξη από μόνη της φέρνει ενδεχομένως συνειρμικά στο μυαλό (και στο σώμα) εικόνες και

Από τη Samantha Parent Walravens

«Ο σημερινός

5.30 μ.μ. Κλείσε τον υπολογιστή σιγά σιγά, σήμερα είναι Τετάρτη και στις 6.30 πρέπει να είσαι στο σπίτι για να πας το παιδί στη λογοθεραπεία
5.35 μ.μ.

Είτε το έχουμε πάρει είδηση, είτε όχι, το γεγονός δεν αλλάζει: ζούμε μια ζωή τίγκα στις προθεσμίες.
Μέχρι τα 18 να βγάλεις το

Αυτή η μέρα που εσύ νιώθεις σαν να έχεις βουτήξει σε έναν λάκκο με λάσπη.
Αυτή η μέρα που ζεις τους εφιάλτες της

Το παιδί μου είναι το καλύτερο και εγώ είμαι η καλύτερη μαμά...

Όχι δεν το λέω ειρωνικά, ούτε έχω καβαλήσει κανένα καλάμι... και κουκουβάγια είμαι