«Δεν έχω τίποτα» σου λέει και εννοεί τη μητέρα που βλέπει πλέον με το σταγονόμετρο, όταν το επιτρέπουν οι κοινωνικοί λειτουργοί, ο εισαγγελέας, η ψυχολογική της κατάσταση, ο κακοποιητικός σύζυγος που εμφανίζεται αραιά και πού αλλά που δεν θυμάται καν το όνομά του ο μικρός.
Εννοεί αυτή τη γλυκιά παρουσία που δεν μπορεί πλέον να επικοινωνήσει μαζί της χωρίς ξεναγό γιατί έμαθε να μιλάει στα ελληνικά πριν αρχίσει να μιλάει στα αραβικά.
«Δεν έχω τίποτα» σου λέει και συνειδητοποιείς το κενό που πρέπει να καλύψεις, που δεν καλύπτεται από τις κούτες παιχνίδια, τα ωραία ρούχα και παπούτσια, τα φαγητά και τα γλυκά που έχει σε αφθονία που δεν τα είχε ποτέ στα 5 χρόνια της ζωής του.
«Δεν έχω τίποτα» σου λέει και ας πήγες μαζί του διακοπές το καλοκαίρι. Τι κι αν ξεκίνησε κολυμβητήριο και πλατσουρίζει στην πισίνα με το σκουφάκι του και γελάει με χαρά. Τα μάτια του είναι πάντα με αυτή την αχνή θλίψη.
«Δεν έχω τίποτα» και ας πηγαίνω σχολείο, και ας μου έκανες γενέθλια με pop cakes, πλαστελίνες, kinder έκπληξη, τούρτα Macqueen και δώρο το μεγάλο αμάξι με το τηλεχειριστήριο.
«Δεν έχω τίποτα εγώ» και ο λυγμός ακούγεται κραυγή στα αυτιά σου.
«Κρυώνεις;» τον ρωτάς.
Κουνάει το κεφάλι.
Ανοίγεις την εσάρπα σου, την τυλίγεις γύρω του και μένετε καθισμένοι αγκαλιασμένοι…
Έχεις εμένα…
*Η φιλοξενία ασυνόδευτων παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Απαιτεί να είσαι μαμά από επιλογή. Να μπορείς να νιώσεις την απώλεια του παιδιού. Να είσαι εκεί να ακούς τον λυγμό του και να αντέχεις το θλιμμένο του βλέμμα. Η φιλοξενία ασυνόδευτων παιδιών είναι μεγάλη υπόθεση. Κρατάς τα σπασμένα κομμάτια του παιδιού να μην γίνουν θρύψαλα στο πάτωμα kαι προσπαθείς να τα κολλήσεις σιγά σιγά…
