Αργότερα, έβγαινες εκεί με συμφοιτητές, για να περάσετε τον ατελείωτο ελεύθερο χρόνο σας, να κανονίσετε τη βραδινή έξοδο, να συζητήσετε για τη χθεσινή ή να οργανώσετε καμιά κοντινή εκδρομή. Παράλληλα, έβγαινες εκεί με τον αγαπημένο σου για να συναντηθείτε, να γελάσετε και να καταστρώσετε σχέδια για το καλοκαίρι ή και για το αύριο. Ώρες ολόκληρες έχεις περάσει σ’ αυτή την πλατεία, απλώς συζητώντας... πού και πού διέκοπτες και κοιτούσες με ενόχληση και συμπόνια πολλές φορές στο διπλανό τραπέζι μια μαμά που προσπαθούσε να επιτηρήσει, να ταΐσει ή να «μαζέψει» τα παιδάκια της.
Η πλατεία, το τραπέζι ακόμη και ο καφές, δεκαετίες τώρα έμειναν εκεί. Το ίδιο κι εσύ. Μόνο που τώρα... εσύ, είσαι εκείνη η μαμά.
Εκείνη η μαμά που πήρε Κυριακή πρωί πρωί μπαμπά, παιδιά, καρότσια, ποδήλατα, πατίνια και ήρθε στην πλατεία για τον καφέ - θεσμό. Για έναν καφέ, βέβαια, που μάλλον δε φαίνεται, παρά τις εξωτερικές ομοιότητες, να μοιάζει με εκείνον του παρελθόντος.
Οι χωρίς εμφανή στόχο και πολλές φορές ατέρμονες - τι ωραίες που ήταν- συζητήσεις έδωσαν τη θέση τους σε θηλασμούς, μετά σε φρουτόκρεμες και γιαουρτάκια και μετά σ’ ένα ατελείωτο τρέξιμο πίσω από ένα πατίνι ή ποδήλατο, σε παιχνίδι με λάσπες ή χώματα και σε μία αγωνία μήπως χτυπήσει ή χαθεί. Ούτε λόγος για συζήτηση. Και ο καφές περιμένει εκεί στο τραπέζι μόνος του... ή μάλλον παρέα με τον άλλο καφέ... γιατί και ο μπαμπάς επίσης τρέχει, παίζει, ακολουθεί. «Τελικά, θα προλάβουμε να ανταλλάξουμε δύο κουβέντες ενώπιος ενωπίω», αναρωτιέσαι. Μάλλον δύσκολο. Να πιούμε τον καφέ, ούτε λόγος. Ίσως σε 5... ίσως και 10 χρόνια που θα σ' έχουν πια μικρότερη ανάγκη ή δε θα σ’ έχουν καθόλου ανάγκη.
Και πριν προλάβεις να σκεφτείς το πού και το πότε, περνούν από μπροστά σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα σμήνη πιτσιρικιών με πατίνια ή ποδήλατα, φωνάζοντας.. «Μαμά, κοίτα», «Μπαμπά, δες με»... «Αχ, Ποιο είναι το δικό μου;» , «Τι φορούσε»; Προλαβαίνεις μετά βίας να σκεφτείς και τρέχεις κι εσύ αλαφιασμένη από πίσω. «Αχ, εκεί, παίζει με τα χώματα». Ανακούφιση.
Αλήθεια, γιατί τρέχεις από πίσω; Αφού μπορείς να το δεις και από το τραπέζι σου. Αφού, ακόμη κι αν πέσει, δε θα προλάβεις.... Γιατί;
Γιατί μάλλον θες να είσαι εκεί, έστω και δύο βήματα πίσω. Γιατί μάλλον το «απολαμβάνεις» που αυτή τη φορά «ενοχλείς» εσύ γιατί αυτή τη φορά οι συζητήσεις είναι σύντομες. Ξεκινούν από το «Μαμά, θέλω κι εσένα» και τελειώνουν στο «Μαμά, σ’ αγαπώ». Γιατί αυτή τη φορά, είσαι απαραίτητη όχι στη συζήτηση αλλά στη ζωή. Γιατί αυτή τη φορά, τα χέρια σου, το μυαλό σου, η ψυχή σου ολόκληρη είναι γεμάτα.
Ραντεβού, λοιπόν, αγάπη μου σε 10 χρόνια. Τότε, δε θα θέλουν κι εκείνα να έρθουν μαζί μας. Εμάς, όμως, θα μας περιμένει αυτό εδώ το τραπέζι, σ’ αυτήν εδώ την πλατεία.
✎ Share Your Story & Join Our Team!
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας, επικοινωνήστε μαζί μας.
