(1 Ψήφος)

Αντέχω | Ζωή Κουρουνάκου

Δεν είμαι από πέτρα, δεν είμαι παντογνώστης, δεν ορίζω πλέον την ζωή μου, κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για μένα και το παιδί μου. Κάποιοι άλλοι έχουν στα χέρια την μοίρα μου, την μοίρα του παιδιού μου. Αν θα πεινάσει, αν θα ζήσει με ελάχιστα, αν θα στερηθεί όλα όσα ονειρεύτηκα για αυτό. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Στέκομαι βουβή μπροστά σε μια οθόνη και διαβάζω σαν μανιακή το newsfeed... γράφω, σχολιάζω, μιλάω, παθιάζομαι, στεναχωριέμαι, κλαίω, θυμώνω, απελπίζομαι. Ζω ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων έντονων....πονάει το κεφάλι μου, η πλάτη μου, κάποιος να κλείσει την σειρήνα και να βγάλει τη δαγκάνα από τα μηνίγγια μου. Θέλω να κοιμηθώ, πρέπει να κοιμηθώ, δεν μου αρκεί το πεντάωρο ...πρέπει να κλείσω την οθόνη, πονάνε τα μάτια μου... πρέπει να οργανώσω το σπίτι με τα νέα δεδομένα ...και ας αλλάζουν από μέρα σε μέρα... πρέπει να χαμογελάσω ...έχω ξεχάσει πώς είναι.

Αντέχω

Τις στιγμές που της μιλάω, και εκείνη με την αθωότητα της μου δίνει το πορτοφολάκι της και μου δίνει τα ψιλά της για να δώσουμε τα χρήματα στις άλλες χώρες για να φτιάξουν τα δικά τους αεροδρόμια και τα λιμάνια τους, αφού τους τα χρωστάμε να βοηθήσω και εγώ. Και κλαίω βουβά.

Αντέχω

Για να μαζέψω ότι μαζεύεται από την δουλειά μου. Κόποι χρόνων στο καλάθι των αχρήστων, άντε να περισώσουμε τη φήμη της χώρας και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε με τις πληρωμές. Για όλους είναι δύσκολο. Πρέπει να αντέξω γιατί φοβάμαι ότι έρχεται η πόρτα της εξόδου και θα γίνω ένα νούμερο ακόμα στην ζοφερή στατιστική της χώρας.

Αντέχω

Για εκείνον που παίρνει στις πλάτες του το βάρος της οικογένειας. Εκείνος πονά το ίδιο, σκέφτεται τα ίδια, δεν είναι από πέτρα, ούτε υπερήρωας, κλατάρει, φοβάται. Φοβάται διπλά. Και θέλει βοήθεια και αυτός, στήριγμα. Μόνο μαζί αντέχουμε...

Αντέχω

Για τη μικρή που ξεκινάει τώρα την ζωή της και περιμένει από μένα να της δείξω πώς να αντέχει και εκείνη.

Αντέχω

Για μένα...

Είναι δύσκολο να αντέχεις. Είναι δύσκολο να σηκώνεις το κεφάλι όταν έχεις μόνο σκοτάδι γύρω σου και δεν βρίσκεις το φως. Είναι δύσκολο να βρίσκεις δύναμη όταν την έχεις εξαντλήσει όλη. Όταν έχεις στερέψει. Είναι εύκολο να κλάψεις, να ξεσπάσεις, να εκτονωθείς ...και είναι ΟΚ. Αρκεί να ξανασηκωθείς. Δεν είμαι καλή στο να αντέχω, τώρα μαθαίνω. Και τα καταφέρνω ...κάποιες φορές.

Μαμά, μπαμπά κοίτα!

[Αυτές τις μέρες ζούμε πρωτόγνωρα συναισθήματα και κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε όλοι μας. Το να αντέχουμε δεν σημαίνει ότι πρέπει να στεκόμαστε άκαμπτοι βράχοι, δυνατοί όλη την ώρα. Έχουμε δικαίωμα να καταρρεύσουμε αν θέλουμε, να κλάψουμε στον ώμο του συναδέλφου μας, να ξεσπάσουμε στον άνθρωπο μας ...αρκεί να ξανασηκωθούμε και να προσπαθήσουμε να μάθουμε να χορεύουμε μέσα στην βροχή! Κλισέ αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Αντισταθείτε! Όλα μπορούμε να τα αντέξουμε! Αρκεί να θυμηθούμε τα κίνητρά μας...]

*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας επικοινωνήστε μαζί μας.

BrightStarsNote : Τα σχόλια σας είναι σημαντικά για εμάς. Ο χώρος κάτω από την ανάρτηση προσφέρεται γι' αυτό το σκοπό. Αλλά για όσους προτιμούν να αφήσουν ένα πιο προσωπικό σχόλιο ή μια ερώτηση, μπορούν να το στείλουν εδώ.

[Ενημέρωση σχετικά με δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στην ιστοσελίδα]

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ζωή Κουρουνάκου

Η Ζωή είναι μια εργαζόμενη μητέρα, που αγαπάει υπερβολικά τη δουλειά της και προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ εργασιακής και προσωπικής-οικογενειακής ζωής, όχι πάντα με επιτυχία. Με σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, στη Δημοσιογραφία και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού και με εργασιακή εμπειρία στη διαχείριση ερευνητικών έργων και στην ανάπτυξη διεθνών σχέσεων, είναι ένα άτομο με έντονες ανησυχίες που ό,τι βάλει στο νου της πρέπει να το φέρει εις πέρας no matter what! Το project «εγώ πότε θα γίνω μάνα» κράτησε 5 χρόνια και ήταν το μεγαλύτερο και δυσκολότερο επίτευγμα της ζωής της. Εάν δεν ήταν εργαζόμενη μητέρα θα ήθελε να ήταν σε ανθρωπιστική αποστολή στην Αφρική.