Στο διαταύτα λοιπόν. Θέλω να μου φέρεις ένα δώρο. Δεν ξέρω πότε θα το φέρεις. Όποτε βολεύεσαι. Απλά κοίτα να είναι προς το τέλος Δεκεμβρίου για να βρεις δέντρο να το βάλεις από κάτω. Πρέπει όμως πριν σου πω ακριβώς τι θέλω, να ακούσεις πώς κατέληξα στην επιλογή του δώρου. Μην ανησυχείς, δεν θα μακρηγορήσω.
Εγώ που λες, τα τελευταία χρόνια, μαζί με τη γυναίκα μου και προσφάτως και το παιδί μου, έχουμε «χωρίσει» τις γιορτές σε δύο τμήματα -προφανή- τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Την γέννηση του Χριστού την περνάμε στο χωριό με τους γονείς μου και την Πρωτοχρονιά στο σπίτι μας με τους γονείς της γυναίκας μου. Έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Την Πρωτοχρονιά όμως, μου λείπει κάτι πολύ. Κάτι που έχει σχέση με την μητέρα μου. Κάτι που θα ήθελα να απολαύσω πρωτοχρονιάτικα αλλά δεν γίνεται. Αυτό θέλω να μου φέρεις. Και αυτό είναι .... ένα ταψί σπανακόπιτα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την κάνει η μάνα μου. Δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρεις, πήγαινε στον ύπνο της και ζήτα τη συνταγή. Εγώ ξέρω ότι θέλω να φάω σπανακόπιτα την Πρωτοχρονιά.
Ζεστή-ζεστή και αχνιστή.
Και που 'σαι, μη δω και λείπει κανένα κομμάτι. Ολόκληρη να την φέρεις, μη σου τρέχουν τα σάλια, θα λερώσεις το μούσι.
Περιμένω.
Boss.
ΥΓ. Αν υπάρχεις, φάε ένα κομμάτι, δε θα τα χαλάσουμε εκεί...
