Χαρμόσυνες εθιμοτυπικές διαδικασίες, πόσο μάλλον όταν μεγαλώνουν μαζί μ’ εμάς μικρά παιδιά.
«Δεντράκι μου αγαπημένο, θα σε στολίσουμε σε λίγες μέρες!», άκουσα τη μικρή μου να μονολογεί, παίζοντας στο δωμάτιό της.
Κάθε Χριστούγεννα τα τελευταία χρόνια, το δικό μας δεντράκι ξεπροβάλει απ’ το πατάρι, μ’ ένα διαφορετικό όνομα. Ω ναι! «Καρδουλό-δέντρο» το περσινό μας, το φετινό δεν έχουμε καταλήξει ακόμη. Μεγαλώνει η μικρή μου, μεγαλώνουν κι οι απαιτήσεις. Υπάρχει εύρος επιλογών μεν, δυσκολία σε ομόφωνη ονοματοδοσία δε!
Τι νομίζεις? Έτσι απλά, κατεβάζεις το δέντρο, στολίζεις, τελειώσαμε; Όχι, όχι!
Εδώ υπάρχει σχέδιο, οργανωμένο, χειροποίητο : κόβω, κολλάω, στολίζω, τραγουδώ !
Στη θύμησή μου επιστρέφουν αναμνήσεις παιδικές, τότε που στο πατρικό μας σπίτι, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Ο μπαμπάς έκοβε ένα μεγάλο κλαδί κι έπειτα τα μαγικά χέρια της μαμάς, το μεταμόρφωναν σ΄ ένα υπέροχο λευκό δεντράκι. Σειρά έπαιρναν οι πολύχρωμες μπάλες και γιρλάντες, τα φωτάκια, η φάτνη κι ένα μεγάλο αστέρι για την κορυφή.
Πόσο γλυκές, απλές, οικογενειακές στιγμές, γεμάτες χρώματα που δεν ξεθωριάζουν στο χρόνο!
Συγκρίνω τα Χριστούγεννα των τελευταίων χρόνων στο δικό μας σπίτι πλέον και ναι, η διαδικασία αυτή του στολίσματος, η εθιμοτυπική, αν και προσαρμοσμένη στα δικά μας μέτρα και θέλω - ίσως και λίγο πιο υπερπαραγωγή - παραμένει το ίδιο ουσιαστική.
Με την ίδια επιθυμία, σαν μεγαλώσει η μικρή μου, να υπάρχει ζωντανή η ανάμνηση, αυτή η τόσο τρυφερή, της στιγμής εκείνης που η οικογένεια έρχεται λίγο πιο κοντά. Της στιγμής εκείνης που κάποτε, έδωσε νόημα και χαρά, που συγκίνησε, που ένωσε, που χάρισε λίγο ακόμη φως! Της τότε στιγμής που ακόμη ακούς τα γέλια και τις φωνές μιας άλλης εποχής και της στιγμής τούτης που ακούω την κόρη μου να γελά δυνατά και να χαίρεται...
Της στιγμής που ένα ακόμη φωτάκι ανάβει...
Της κάθε ευλογημένης στιγμούλας του "τότε" και του "τώρα" που μας διδάσκει πως οι πραγματικές αξίες της ζωής, δεν αντικατοπτρίζονται σ' ένα λευκό ή φούξια δεντράκι, αλλά σε ό,τι συνέβαλε στο να θυμάσαι ακόμη.
Γιατί ξέρεις, πως ακέραιο στο χρόνο, δεν μένει τίποτε πια!
Τα πάντα αλλάζουν, έρχονται, φεύγουν... μονάχα κάποιες στιγμούλες μένουν. Ίσως λίγο θαμπές αλλά ακόμη ζωντανές!
Ίσως κάποιες λαγοκοιμούνται για ένα διάστημα, σ' ένα από τα αναρίθμητα "σπήλαια" της μνήμης. Έπειτα όμως, μια ωραία μέρα, κάποιες γυρίζουν στην επιφάνεια, εξίσου έντονες, διαπεραστικές, όσο εκείνη τη μέρα πριν από χρόνια...
Όπως και σήμερα, εκείνο το λευκό δεντράκι του τότε.
Σε ώρες αιχμής, μα και σιωπής, ακόμη θυμάμαι να φωτίζει...
