Κι έτσι ο χρόνος πήρε πάλι τη στροφή... 
Και άφησε στην πόρτα μας 12 ολοκαίνουργιους μήνες. Δώδεκα λευκά ατσαλάκωτα χαρτιά.....

Πάει καιρός... Μόλις 37 χρόνια πίσω, τότε που λόγω της πρόωρης γέννησής σου, έβρισκες παρηγοριά μονάχα στην αγκαλιά της μάνας σου. Τότε που

Τα φώτα της λεωφόρου, είναι πάντα εκεί. Αναμμένα σαν διάσπαρτα αστέρια, κάθε βράδυ, παρέα στο βλέμμα. Καρφιτσωμένα στο μαύρο της πόλης,

Μην κρατάς κακίες. Είναι ανώφελο!

Μην κατσουφιάζεις. Χαμογέλα και φρόντισε να σου γίνει συνήθεια.

Όλη σου τη ζωή πάλευες για σταθερότητα σε όλους τους τομείς ή σε όσους μπορούσες να την πετύχεις, τέλος πάντων... Σταθερότητα στο εισόδημα, στις φιλίες,

Είναι που σήμερα, νωρίς το πρωί, καθώς άνοιξα το παράθυρο της κουζίνας, εκεί παρέα με τη μυρωδιά του καφέ, εγώ χαμογέλασα, γιατί μύρισε

Καλώς την Άνοιξη.

Σε βλέπω να περπατάς ενώ ξεκαρδίζεσαι με τις φίλες σου χωρίς να βιάζεστε, παρόλο που το κουδούνι θα χτυπήσει όπου να'ναι. Είναι 8 το πρωί κι εσύ γελάς

Ήταν μια κανονική μέρα, που είχα τα προκαθορισμένα ραντεβού μου κι ένα από αυτά ήταν και με την Αντιγόνη.
Φτάνω λοιπόν, και βλέπω στον πάγκο της

Ο φετινός Σεπτέμβρης με «ταρακούνησε». 

Επιστρέφοντας σε ό,τι διεκόπη λόγω καλοκαιριού, δύο συμβάντα – μια μικρή περιπέτεια με την υγεία μου