ΟΚ, ΟΚ, 8 μηνών είναι ήδη μεγάλο και δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα να το αποχωριστείς... νταντά έχεις εξαιρετική, εξάλλου την επέλεξες εσύ ... πώς θα μπορούσε να μην είναι εξαιρετική! Ο σύζυγος θα σε υποστηρίξει 100% και θα είναι εκεί βράχος με το παιδί... Οι γονείς σου μένουν κοντά αν χρειαστεί βοήθεια.. Δεν θα λείψεις δα και κανένα μήνα... 2 διανυκτερεύσεις είναι μόνο...Υπάρχει ένα πρόβλημα μονάχα....θηλάζεις ακόμα...πρωί και βράδυ...
Και έρχεται η μέρα του ταξιδιού. Πετάς πάνω από τα σύννεφα με το αεροπλάνο... Πρώτη φορά μακρυά από το σπίτι και το μωρό. Διαβάζεις ανέμελα περιοδικά, θυμάσαι πως ήταν πριν μείνεις έγκυος που ταξίδευες συχνότερα. Σου περνάει από το μυαλό το παιδί, "τι να κάνει τώρα", "θα τρώει την κρέμα του","άραγε πόση ώρα να κοιμήθηκε το μεσημέρι", "θα τα καταφέρει να το κάνει μόνος του μπάνιο", "μπα μωρε δεν θα έχει πρόβλημα, μια χαρά θα τα πάνε οι δυο τους", "τι να έγινε άραγε στο γραφείο σε εκείνη την συνάντηση που έχασα σήμερα" (άσχετο με το παιδί αλλά εξίσου σημαντικό κάποιες φορές). Προσγειώνεσαι, πας στο ξενοδοχείο, κάνεις check-in, παραγγέλνεις να φας κάτι, περιεργάζεσαι το δωμάτιο, τα κανάλια στην Λιθουανική τηλεόραση, βαριέσαι αφάνταστα είναι μόλις 10 το βράδυ. Κατεβαίνεις για ένα ποτό στο μπαρ, μπαίνεις στο facebook από το κινητό, βλέπεις και κανένα e-mail δεν περνάει η ώρα, "τώρα θα έχει κοιμηθεί". Ντριννννν.... 'Έλα έφτασα, όλα καλά εδώ, εσείς πως τα πήγατε; Κοιμήθηκε το παιδί; Ήταν ανήσυχο; Ήπιε το γάλα εύκολα, ελπίζω να μην πεινάει. Κοιμάται μια χαρά. Μπράβο που δεν έκλαιγε (δεν έκλαιγε εε? Μια μικρή εσωτερική απογοήτευση παραδέξου ότι την ένοιωσες...ήθελες με κάποιο τρόπο να δηλώσει την έλλειψή σου) ... Κλείνεις το τηλέφωνο και κοιτάς αφηρημένα για λίγο το ποτήρι της μπύρας (έχεις τσακίσει τις μπύρες αφού κατεβάζουν και γάλα εξάλλου) ...όλα καλά λοιπόν...τα κατάφεραν και χωρίς εσένα...Η ώρα 11.30 και τότε συνειδητοποιείς για πρώτη φορά. ΝΑΙ! ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ 8ωρο χωρίς να με ενοχλήσει κανείς (όχι ότι το παιδί ξυπνάει ιδιαίτερα αλλά όπως και να το κάνεις είναι διαφορετικά).
Η πρώτη μέρα περνάει χωρίς να σκεφτείς ιδιαίτερα το παιδί, πέρα από 2 τηλέφωνα στα κλεφτά στα διαλείμματα από τα meeting και λίγο πριν βγεις για το βραδυνό dinner. Το στήθος έχει φουσκώσει αρκετά. Έβγαλες γάλα το πρωί και το βράδυ στον νιπτήρα ίσα ίσα για να ανακουφιστείς. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, να αναρωτηθείς τι κάνει, να μελαγχολήσεις...κυλάει ομαλά και κουραστικά όπως είναι εξάλλου αυτά τα επαγγελματικά ταξίδια, κλεισμένη σε ένα meeting room για 8 ώρες, με μια μικρή βόλτα στο ιστορικό κέντρο και βεβιασμένες φωτογραφίες για να λες ότι πήγες και στο Κάουνας και με σερί ένα βραδινό με ανθρώπους ενδιαφέροντες και μη, διαφόρων ηλικιών που τις περισσότερες φορές σε κάνουν να αισθάνεσαι τυχερή που γεννήθηκες στην Ελλάδα.
Και έρχεται η δεύτερη μέρα και συνειδητοποιείς ότι λείπει κάτι....ένα μωρό από την αγκαλιά σου...το στήθος πονάει, φουσκώνει, βγάζεις λίγο, ηρεμεί. Η σκέψη είναι πιο συχνή. Παίρνεις 4 τηλέφωνα να μάθεις τι κάνει. Ρωτάς επίμονα για σημάδια έλλειψης από την άλλη πλευρά. Σε πήραν χαμπάρι και σου λένε αυτό που θέλεις να ακούσεις. Ξαφνικά νοιώθεις ότι λείπεις πολύ καιρό. Θέλεις να γυρίσεις πίσω. Το βραδινό είναι βαρετό σχεδόν ανυπόφορο. Μιλάς αγγλικά και κουράζεσαι ακόμα και να απευθύνεις τον λόγο. Κοιτάς τις φωτογραφίες στο κινητό. Μπροστά σου εμφανίζονται συνεχώς μαμάδες με μωρά σε καρότσια ...Μα καλά τόσα πολλά μωρά στο Κάουνας; (απλά τώρα τα παρατήρησες) Κοιμάσαι άστατα το βράδυ. Ξυπνάς το πρωί και ανυπομονείς για το ταξίδι της επιστροφής...Θα κοιμάται όταν γυρίσω....Το στήθος πονάει λιγότερο...Είσαι μεν Σαμάνθα Φοξ αλλά το αντέχεις... Επιτέλους τελείωσε το meeting και παίρνεις το ταξί για το αεροδρόμιο. Ψάχνεις για κανένα κουκλάκι, δωράκι, σετάκι για το παιδί, κάποτε έψαχνες για γραβάτες Zegna και πουκάμισα σε καλή τιμή, τώρα άλλαξαν οι προτεραιότητες....Το ταξίδι της επιστροφής ατελείωτο....δεν περνάει η ώρα με τίποτα...Εκνευρισμός.
Και φτάνεις σπίτι. Πετάς το μπουφάν και την τσάντα και πας κατευθείαν στο παιδικό δωμάτιο. Κοιμάται. Δεν κάνεις φασαρία μην την ξυπνήσεις. Το στήθος σου έριξε μια σουβλιά. Το μητρικό καμπανάκι θηλασμού χτύπησε προς στιγμή. Χαϊδεύεις το κεφαλάκι του με στοργή και στις μύτες βγαίνεις από το δωμάτιο. Την επόμενη μέρα το πρωί το παιδί βαριέται γρήγορα στο στήθος σου και προτιμάει μπουκάλι. Το βράδυ πίνει combo αλλά εμφανώς λιγότερη όρεξη για στήθος. Το στήθος πονάει όλο και λιγότερο....η ροή μειώνεται σταδιακά....Σε δύο εβδομάδες έχεις σταματήσει τον θηλασμό....
Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς μαζί μας εικόνες από την καθημερινότητά σας πατήστε ΕΔΩ
