Φτάνοντας στο μαιευτήριο και μετά την εισαγωγή και τα απαραίτητα διαδικαστικά μένω μόνη στο δωμάτιο. Που να κοιμηθώ! Χαζεύω την φωτισμένη Αθήνα και αφουγκράζομαι το τέλος μιας πορείας. Μιας πορείας προς την μητρότητα που για τις περισσότερες γυναίκες είναι εύκολη και αυτονόητη. Για μένα όμως ήταν γεμάτη αγωνία, επεμβάσεις, κακούς γιατρούς, πόνο σε όλους τους βαθμούς και με όλες τις μορφές. Λίγο πριν βυθιστώ σε σκέψεις του παρελθόντος οι κλωτσιές της αλητούμπας μου (εεε...μαμάααα...έρχομαι...ετοιμάσου..) με επαναφέρουν στην πραγματικότητα του ζεστού μαιευτηρίου που και αυτό όπως και εγώ είναι στολισμένο για να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα..Τα Χριστούγεννα του δικού ΜΟΥ θαύματος. Ω ναι... Θα είναι τα ομορφότερα Χριστούγεννα!
8.15 στις 12 Δεκεμβρίου του 2011 και τη στιγμή που μόνο μια μάνα την ώρα του τοκετού μπορεί να καταλάβει, ο μαιευτήρας μου, ο άνθρωπος που του χρωστώ τα πάντα (μετά από μια φυσιολογική σύλληψη και μία τέλεια εγκυμοσύνη) χαϊδεύει κι εκείνος το μωρό που έχω στην αγκαλιά μου και μου λέει :
- "Έχει τελικά πολλά μαλλάκια η κόρη σου!!!"
Και ήρθαν μεμιάς Χριστούγεννα στην πληγωμένη μου ψυχή! Όλα σε ένα πλασματάκι με μαύρα μαλλάκια και σφιχτές μπουνίτσες που παίρνει τις πρώτες ανάσες του και που πλέον είναι και δικές μου.
Την χαζεύω..την χαζεύω...χάνομαι στα μάτια της, στο πρόσωπό της, στο κορμάκι της και δεν πιστεύω ότι μέχρι χθες το βράδυ κουνιόταν στα σπλάχνα μου ενώ σήμερα "κεντάει" στην καρδιά και την ψυχή μου....
Να λοιπόν γιατί σε αγάπησα και όσο ζω θα σ'αγαπώ...
Γιατί προσπάθησα με νύχια και με δόντια να σε αποκτήσω against all odds...
Γιατί ήρθες με τρόπο θαυμαστό, θαύμα απο την Παναγία λίγες μέρες πριν το γάμο με τον μπαμπά σου..
Γιατί η καρδιά μου γέμισε απο αγάπη πρωτόγνωρη..
Γιατί με έκανες καλύτερο άνθρωπο...με έκανες Μαμά...
Σε περίμενα, σε ονειρευόμουν και ήρθες ...
Πριν απ' τον ήλιο ήσουν φως...πριν από τον έρωτα...έρωτας!
Καλώς ήρθες αγάπη μου!
Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς μαζί μας εικόνες από την καθημερινότητά σας πατήστε ΕΔΩ
