Τους λέει πως δεν το βρίσκει σωστό να έχουν τα παιδιά τόσο πολύ διάβασμα για το σπίτι γιατί έχουν περισσότερη ανάγκη από παιχνίδι, ξενοιασιά και λερωμένα ρούχα από τα χώματα.
Τους λέει πως θεωρεί υπεύθυνο το σχολείο που τα παιδιά δεν αφήνουν τη φαντασία τους και τη δημιουργικότητα τους ελεύθερα γιατί όλα πρέπει να γίνονται όπως «πρέπει» και όχι όπως θέλουν τα παιδιά.
Ακόμη τους λέει, πως όλες αυτές οι γνώσεις θα μπορούσαν να περιμένουν λιγάκι, σε αντίθεση με τα παιδικά χρόνια που δε δίνεται δεύτερη ευκαιρία σε κανέναν να τα ξαναζήσει.
Λίγοι είναι αυτοί που συμφωνούν με αυτή τη μαμά, μα εκείνη επιμένει να λέει τα ίδια και τα ίδια και να γίνεται κουραστική. Όμως δεν τη νοιάζει. Συνεχίζει να τα πιστεύει όλα αυτά και να ονειρεύεται ένα διαφορετικό σχολείο. Πιο δίκαιο και πιο τίμιο με τα παιδιά.
Ένα σχολείο που οι μαθητές θα τρελαίνονται να πηγαίνουν σε αυτό.
Ένα σχολείο που θα τα αφήνει να πετάξουν και να μάθουν ένα σωρό όμορφα διαφορετικά πράγματα και όχι μόνο τυποποιημένα.
Ένα σχολείο που θα επιτρέπει στα παιδιά να αφήνουν γάιδαρους να πετάνε, να βάφουν κόκκινες τις θάλασσες, να γεμίζουν χρώματα τους τοίχους και να ονειρεύονται!
Γι' αυτό αυτή η μαμά βιάζεται να έρθει το καλοκαίρι. Ανυπομονεί για παγωτά, για ξενύχτια στη θάλασσα, για χρώματα, για λερωμένα χέρια, για τρέλες και για όνειρα!
✎ Share Your Story & Join Our Team!
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας, επικοινωνήστε μαζί μας.
