Όταν γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται ένας καινούριος κόσμος... μία μαμά, ένας μπαμπάς, γιαγιάδες, παππούδες, θείοι, θείες, νονοί, νονές ...και ο κατάλογος δε σταματά. Ένας καινούριος κόσμος με νέους ρόλους, νέες ευθύνες, νέα συναισθήματα, όλα είναι νέα και πρωτόγνωρα, όλα είναι γνωστά και άγνωστα, όλα είναι διαφορετικά.
Για πρώτη φορά παρατηρείς τον εαυτό σου ν’ αλλάζει μέρα με τη μέρα, να εξελίσσεται. Για πρώτη φορά παρατηρείς από τόσο κοντά έναν άλλο άνθρωπο να εξελίσσεται ταχύτατα, μαθαίνοντάς τα όλα από την αρχή. Μπροστά στα μάτια σου καθημερινά εκτυλίσσεται το μεγαλειώδες θαύμα της ανθρώπινης εξέλιξης. Στην αρχή είναι κλάμα, κραυγές, πνιχτά χαμόγελα. Μετά αρχίζει και το υπόλοιπο σώμα να συμμετέχει... κούνημα χεριών-ποδιών που μετατρέπεται γρήγορα σε μπουσούλημα και στη συνέχεια σε ένα άγαρμπο και χαριτωμένο περπάτημα. Αργότερα, έρχονται και οι σκόρπιες συλλαβές να δώσουν μια άλλη διάσταση στη ζωή σου. Και οι συλλαβές μετατρέπονται σε σκόρπιες λέξεις, οι λέξεις σε προτάσεις, οι προτάσεις σε τραγούδια. Ο λόγος αποκτά ειρμό, άποψη και επιχειρήματα.
Τέσσερα χρόνια μαμά. Τα πιο δύσκολα και πιο όμορφα χρόνια μου. Εδώ και 4 χρόνια ο κόσμος μου άλλαξε. Συρρικνώθηκε και μεγάλωσε ταυτόχρονα. Γέμισε χρώματα, μουσικές, γέλια, κλάματα. Όλα πήραν μιαν άλλη μορφή. Ναι, ξέρω είναι κοινότοπο μα είναι τόσο αληθινό. Τα συναισθήματα μεγεθύνθηκαν. Η αγάπη πλούτισε το νόημα της. Έγινε αποδοχή, υπομονή, δύναμη, εγκράτεια, ξενύχτι. Η συγκίνηση έγινε ποτάμι δακρύων και κυρίευσε το νου. Ο φόβος έγινε αγωνία και πόνος, έγινε καθημερινότητα. Μην πέσει, μην αρρωστήσει, μην πληγωθεί, μην πάθω τίποτα εγώ. Οι ενοχές ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στο μυαλό. Δεν είμαι καλή, δεν είμαι δημιουργική, δεν είμαι αρκετή. Η ηρεμία και η γαλήνη μετανάστευσαν για πάντα μακριά. Η χαρά, το γέλιο, η έκπληξη και η αισιοδοξία ήρθαν και κούρνιασαν στην ψυχή μου. Όλα τόσο ίδια μα τόσο διαφορετικά. Όλα αντιθετικά μεταξύ τους και συνάμα παρόμοια.
Και κάθε μέρα μια επιθυμία, μία ευχή, μια προσευχή. Να μεγαλώσει και να είναι γερό και ευτυχισμένο. Να κάνει τα σίγουρα βήματά του σ’ έναν κόσμο που ολοένα στενεύει. Να βρίσκει πάντα τον τρόπο να εξωτερικεύει όλα εκείνα που βαραίνουν την ψυχή του, να κυνηγά με σθένος τα όνειρά του, να διεκδικεί όσα του αναλογούν, ν’ αγαπά ανθρώπους, να επιλέγει εκείνα τα μονοπάτια που το οδηγούν στην αλήθεια, να αναζητά εκείνη την εσωτερική δύναμη που θα το προστατεύει, κυρίως όταν η μαμά δε θα είναι πια εκεί.
► Share Your Story & Join Our Team!✎
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας, επικοινωνήστε μαζί μας.
