Και έλα πιάσε μου το χέρι και ένωσε τα δάχτυλά σου με τα δικά μου.
Κοίτα πόσο μοιάζουν.
Πρόσεχε εκείνη τη γωνία όμως, δεν της φαίνεται από μακριά αλλά είναι αιχμηρή, το ξέρω γιατί έχω πέσει πάνω της μία φορά.
Και έλα, έλα σου λέω, συγκεντρώσου
Άσε με να κάνω εγώ το πρώτο βήμα και εσύ ακολούθησέ με αν θέλεις, σα να τον ξέρω αυτό το δρόμο.
Ας περπατήσουμε πρώτα για να συνηθίσουμε.
[photo: Πέπη Νικολοπούλου]
Ας βάλουμε τώρα λίγο ρυθμό έτσι απλά, βήμα βήμα.
Και τώρα ας χορέψουμε γύρω γύρω και λίγο παραπέρα, έλα λίγο παραπέρα.
Και τώρα ας κάνουμε ένα άλμα, να μια δρασκελιά εκεί στο άγνωστο.
Να κοίτα λες αυτός να είναι ο δικός μας δρόμος – ποιος ξέρει.
Ξέρω μπορεί να πονέσουν λίγο τα πόδια μας αλλά εγώ θα σε κρατώ και δεν θα σε γιουχάρω.
Ξέρω μπορεί να ραγίσουν λίγο τα φτερά μας αλλά θα τα δέσουμε πάλι η μία της άλλης όπως έκανες κάποτε και στη μαμά.
Μείνε απλά έτσι μαζί μου.
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς μαζί μας εικόνες από την καθημερινότητά σας πατήστε ΕΔΩ
BrightStarsNote : Τα σχόλια σας είναι σημαντικά για εμάς. Ο χώρος κάτω από την ανάρτηση προσφέρεται γι' αυτό το σκοπό. Αλλά για όσους προτιμούν να αφήσουν ένα πιο προσωπικό σχόλιο ή μια ερώτηση, μπορούν να το στείλουν εδώ.
