Χθες συναντηθήκαμε.
Τα ξαδέλφια από την πλευρά της γιαγιάς.
Της γιαγιάς και του παππού που ήρθαν πρόσφυγες από την Τραπεζούντα, φέρνοντας μόνο μια ραπτομηχανή Singer για να έχει η γιαγιά δουλειά στην καινούργια πατρίδα. Και εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στην Καλλιθέα και έκαναν 4 αγόρια, ο παππούς άνοιξε το πρώτο μαγαζί, έμπορος τίμιος μα πάνω από άλλο άνθρωπος.
Και έμεινε ο μπαμπάς από τα 4 αδέλφια. Ο μπαμπάς που ποτέ δεν έκοψε από τα «σόγια». Που κρατούσε όλα τα χρόνια επαφή. Ανακατεύεται στις ζωές τους, μαθαίνει τα νέα τους, τηλεφωνεί, τους βλέπει, διεκδικεί την αγάπη τους, θυμάται γεγονότα και ιστορίες και τα μοιράζεται.
Και έριξε την ιδέα της συνάντησης. Μια μεγάλη συνάντηση με τα «σόγια».
Εγώ πια πενηντάρα να συναντώ τους μικρότερους θείους, τα μεγαλύτερα ξαδέλφια, κάποια γίνανε κιόλας παππούδες. Η ζωή να περνά τόσο γρήγορα και εμείς εκεί γύρω από το μεγάλο τραπέζι να ψηλαφίζουμε τρυφερά τις ζωές μας, να ακουμπάμε σε μνήμες κοινές και απώλειες, να ανταλλάσσουμε ιστορίες, φωτογραφίες, αναμνήσεις.
Γιατί όσο μεγαλώνουμε είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, από πόσο μακριά ερχόμαστε, και πόσα οφείλουμε στην καταγωγή, στις καταβολές, στο περιβάλλον που μας γαλούχησε, στους ανθρώπους που μας αγκάλιασαν όταν ήμασταν μικροί.
Στα «σόγια».
[φωτογραφία: Έλπη Μασκαλίδου]
BrightStarsNote : Τα σχόλια σας είναι σημαντικά για εμάς. Ο χώρος κάτω από την ανάρτηση προσφέρεται γι' αυτό το σκοπό. Αλλά για όσους προτιμούν να αφήσουν ένα πιο προσωπικό σχόλιο, μια ερώτηση ή να μοιραστούν κάτι δικό τους, μπορούν να το στείλουν εδώ.
