Θυμάμαι τα πρώτα σου βήματα ως παιδί, τις προσπάθειές σου στην πορεία για αυτονομία ως έφηβος, τις μεταμοσχεύσεις αργότερα ως ενήλικας και την θέληση σου να ξεπεράσεις φόβους, διλήμματα και απαιτήσεις, έφτασες να τερματίζεις στον αγώνα των 5 χλμ, «επισφραγίζοντας» την παρουσία σου στο φετινό θεσμό του Μαραθώνιου.
Δεν είναι το πόσο υπερήφανη νιώθω για την συμμετοχή σου, ή που τερμάτισες – άλλωστε ήμουν σίγουρη – είναι το δέος που νιώθω, που για ακόμη μια φορά, ξεπέρασες τα όριά σου! Μα πιο πολύ απ’ όλα, χαίρομαι που από τώρα μας «κλείνεις το μάτι» με σιγουριά για τον επόμενο στόχο σου, των 10 χλμ. καθώς και για κάθε επόμενο «χιλιόμετρο» της ζωής σου.
Είσαι θα έλεγα, η πιο «ακούσια» αλλά ταυτόχρονα κραυγαλέα «ζωντανή» ύπαρξη που συνάντησα έως τώρα. Είσαι ένας μάχιμος «αγωνιστής» παντός καιρού και συνθηκών! Είσαι ό,τι ακριβώς ερμηνεύει κανείς στα παρακάτω λόγια :
«Ακόμη κι όταν η καταιγίδα θα έχει περάσει, δεν θα θυμάσαι πώς τα κατάφερες ή πώς επιβίωσες. Δεν θα είσαι καν σίγουρος, εάν η καταιγίδα όντως τελείωσε. Ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο : όταν θα έχει περάσει, δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος, με αυτόν πριν ξεκινήσει...»
Και ξέρεις? Δεν λένε πώς μετά την «καταιγίδα», κάτι άλλο ακολουθεί;
Ε ναι, λοιπόν! Είσαι ίσως η πιο εύστοχη παρομοίωση καταιγίδας και ουράνιου τόξου. Γιατί για μένα, είσαι όντως το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα! Είσαι το ουράνιο τόξο για κάθε νέα αρχή! Είσαι το ουράνιο τόξο, που παρακαλώ να μείνει λίγο ακόμη πιο πολύ!
Είσαι ο αδελφός μου!
► Share Your Story & Join Our Team!✎
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας, επικοινωνήστε μαζί μας.
