18 Ιουνίου 2010
- Πώς σε λένε ;
- Με λένε Μητρότητα.
- Μίλησέ μου για σένα, της ζήτησα διστακτικά, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά μου.
- Θα με γνωρίσεις σιγά – σιγά… Αρκεί να θυμάσαι :
Το πλάσμα αυτό, ήρθε στον κόσμο μέσα από σένα, αλλά δεν ανήκει σε σένα. Δεν είναι δικό σου! Είναι η κόρη της λαχτάρας της ζωής, για τον εαυτό της! Τραγουδήστε, χορέψτε, παίξτε μαζί, μοιραστείτε, χαρείτε…
Αφήστε όμως χώρο για τους εαυτούς σας, να είναι ο καθένας μόνος του. Σαν τις νότες, κοντά η μία στην άλλη, αλλά ανεξάρτητες, που «πάλλονται» στην ίδια μελωδία.
Μπορείς να της δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως τη σκέψη σου, καθώς θα έχει τις δικές της σκέψεις αργότερα.
Παρότρυνέ την, να σκέφτεται ελεύθερα. Η ελευθερία της σκέψης, είναι η ζωή της ψυχής.
Για ένα διάστημα, ίσως «στεγάσεις» το σώμα της, όχι όμως και την ψυχή της. Γι’ αυτό, μην προσπαθήσεις να την κάνεις να σου μοιάσει. Δεν θα τα καταφέρεις. Δεν είστε όμοιες!
Αγαπήστε η μία την άλλη, αλλά μην κάνετε την αγάπη «αλυσίδα» να σας δένει. Εσύ απλά, γίνε το «τόξο» της για να μπορεί αργότερα, να «τινάζεται» μακριά σου, σαν ζωντανή «σαΐτα».
Αποδέξου με χαρά, κάθε «τίναγμά» της. Δείξε εμπιστοσύνη!Γιατί να ξέρεις, όποιος αγαπά τη «σαΐτα» που εκτοξεύεται, αγαπά και το «τόξο» που είναι σταθερό.
13 Μαΐου 2018
« Ένα, δύο, τρία! Χρόνια πολλά Μαμά!!»
Γλυκό μου παιδί! Έχεις μεγαλώσει αρκετά!
Σήμερα φτιάχνουμε παρέα, χάρτινες σαΐτες και τις πετάμε μακριά. Σε θυμάμαι αδύναμο βρέφος, αγκαλιά μου, να βρίσκεις παρηγοριά στο στήθος μου.
Συγκινούμαι… Γεμάτη ευγνωμοσύνη, απλώνω το χέρι στη Μητρότητα.
«Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα!» της γνέφω θετικά και χαμογελώ…
Λίγο πιο πέρα …« Χάρτινα όνειρα, βγάλτε φτεραααααά!!!» φωνάζει η μικρή μου στη χάρτινη σαΐτα της … και καθώς την πετά, γελά δυνατά!
Ονομάζομαι Βαρβάρα, για πολλούς ακούω και στο όνομα Κορίνα και είμαι μητέρα ενός 8χρονου κοριτσιού. Καθώς με συναρπάζουν τα ταξίδια, σπούδασα Τουριστικά, ο ερχομός της κόρης μας όμως, στάθηκε αρκετός στην μέχρι τότε επαγγελματική και ταξιδιάρικη πορεία μου, με πλάνα, υποχρεώσεις και προτεραιότητες να αλλάζουν, απρόσμενα γρήγορα και ξαφνικά. Τελευταία δοκιμάζω τις αντοχές μου στον χώρο του εμπορίου και την επαφή μου με το κοινό. Φιλόδοξη, ονειροπόλα και με μια δόση τρέλας, πέρα από βιβλιόφιλη και το μεράκι για γράψιμο, αγαπώ το χειροποίητο και τις κατασκευές γενικότερα. Καθό,τι ανήσυχη αρκετά, με ηρεμεί η τέχνη της κουζίνας και πολύ περισσότερο, όταν μοιράζομαι με καλή παρέα τις cook-o-τεχνίες μου. Αποχωρίζομαι δύσκολα την κόρη μου, τις αναμνήσεις μιας μελωδίας, έναν γεμάτο «άρωμα» καφέ, το στυλό μου και τις κορδέλες μου. Υπερβολική με την τάξη και την οργάνωση παντός είδους, «δαμάζω» τον εαυτό μου και τους οικείους μου, πιστεύοντας πώς ό,τι κι αν μας συμβεί, «η ζωή για το ταξίδι συνεχίζεται...»
Δεν έχω φίλους. Είναι
...
«Την έβαλε κανείς με το ζόρι να γίνει
...
Ήταν η δεύτερη φορά που σε έβλεπα.
...
Σου χαρίζω μια καρδούλα κίτρινη για να
...
Να γελάς άνθρωπε! Αν γελάς όλα θα πάνε
...
