Υπήρξαν πολλά πρωινά, αφότου γέννησα τον γιο μου, που αναρωτιόμουν γιατί έπρεπε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μιλούσα κακόκεφη από την αϋπνία σε ένα πλάσμα που δε μου απαντούσε και αυτό συνεχιζόταν όλη την υπόλοιπη μέρα και την επόμενη και την επόμενη... Άρχισα να έχω έντονο αίσθημα άγχους για το πώς θα απασχολήσω το βρέφος, πώς θα κυλήσει ένα ακόμα 24ωρο μαζί του, η μοναξιά μου έσφιγγε το στομάχι και μου προκαλούσε ασυγκράτητα κλάματα.
Θυμάμαι την ανυπομονησία μου πριν συναντηθώ με καλή μου φίλη, την ανάγκη να βγω από το σπίτι χωρίς το μωρό, μπας και διώξω τον κόμπο από το στομάχι. Κι όμως, η συνήθεια της συνύπαρξής μου με τον ίδιο άνθρωπο στην ασφάλεια του σπιτιού μου με έκανε να νιώθω αβέβαιη, ενοχική, μόλις πέρασα το κατώφλι της καφετέριας. Θυμάμαι να φτιάχνω λέξεις και να τις προφέρω για χάρη της συζήτησης ενώ το μυαλό μου βομβαρδιζόταν από σκέψεις για το παιδί.
Γυρίζοντας σπίτι ένιωσα ήρεμη, ασφαλής και μαζί απορημένη: γιατί το εξωτερικό περιβάλλον μου προκάλεσε τόσο άγχος; Γιατί ένιωθα την ίδια μοναξιά στον καφέ με τη φίλη μου; Ποιος είχε δέσει τόσο σφιχτά τον κόμπο στο στομάχι μου; Γιατί ήταν τόσο εύκολο να αγαπήσω βαθιά ένα άγνωστο πλάσμα και τόσο δύσκολο να αγαπήσω τον πιο παλιό μου γνώριμο, τον εαυτό μου;
Προσπαθώντας να καθαρίσω το μυαλό μου τις ώρες που ο μικρός κοιμόταν, έπεσα πάνω σε παρόμοιες ιστορίες στο ίντερνετ. Μπορεί να ένιωθα μοναξιά, αλλά σίγουρα δεν ήμουν μόνη. Δεκάδες ακόμα νέες μαμάδες (εκατομμύρια στην πραγματικότητα) ένιωθαν όπως εγώ. Κάποιες μιλούσαν για το πόσο μακριές έμοιαζαν οι μέρες παρέα με το μωρό, για την προσμονή με την οποία περίμεναν να μπει στο σπίτι ο σύντροφός τους για να κάνουν μία –υποτυπώδη έστω- ενήλικη κουβέντα. Ορισμένες ομολογούσαν τις ενοχές (που προκαλούσαν οι ίδιες στον εαυτό τους ή με τις οποίες τις φόρτωνε ο περίγυρος τους) για τα συναισθήματά τους, την ντροπή τους για το ότι βίωναν τη μητρότητα με δυσκολία και όχι με απέραντη ευγνωμοσύνη και ευτυχία. Άλλες αναγνώριζαν ότι είχαν χάσει τον εαυτό τους, λες και δεν μπορούσαν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους την καθημερινότητά τους πριν το παιδί. Όλες μα όλες, όμως, συμφωνούσαν σε αυτό: ποτέ δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η μητρότητα θα συνοδευόταν από τόση μοναξιά.
Μια πρόσφατη έρευνα του βρετανικού ερυθρού σταυρού κατατάσσει τη μητρότητα στις πρώτες αιτίες μοναξιάς στη χώρα –μαζί με τον θρήνο και τη σύνταξη. Πώς γίνεται να περπατούν χέρι χέρι η μοναξιά από την απώλεια αγαπημένου προσώπου με εκείνη από το καλωσόρισμα στη ζωή του πιο αγαπημένου σου προσώπου; Γίνεται. Και καμία προσπάθεια εκλογίκευσης, κανένα πατρονάρισμα οποιουδήποτε δεν το έχει βιώσει, κανένας τρόπος κουκουλώματος του συναισθήματος δεν πρόκειται να το θεραπεύσουν. Το ότι γινόμαστε μάνες δε μας κάνει άτρωτες, υπεράνθρωπους, δεν απαγορεύει να στραφούμε σε κάποιον άλλον για βοήθεια, συμπαράσταση, παρέα. Το πρόβλημα δεν είναι να ομολογήσουμε την αλήθεια και να ζητήσουμε τη βοήθεια ενός ειδικού, πρόβλημα είναι να αφήνουμε τον κόσμο να μας επιβάλλει πώς «πρέπει» να βιώσουμε τη μητρότητα, χάνοντας τον εαυτό μας στη διαδρομή.
Όχι, φίλε μου, κανείς δε με έβαλε με το ζόρι να κάνω παιδί. Εσένα;
Διάβασε επίσης:
► Share Your Story & Join Our Team!✎
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας, επικοινωνήστε μαζί μας.
