Η ψύχραιμη στάση της συζύγου λίγο με καθησύχασε, «υπομονή θα μπει στη σειρά του» και ο ρυθμός από τα ντραμς μάλλον με έπειθαν για το αντίθετο. Η δε χαλαρή στάση του και το πρωϊνό ξύπνημα με την τσάντα άδεια από τα σχολικά βιβλία, έστηναν στο μυαλό μου μια εφιαλτική χρονιά με ανατροπές, δάκρυα και αγωνία (του πατέρα), γιατί από το γιο δεν έβλεπα και πολύ ιδρώτα.
Οι πρώτες αψιμαχίες έκαναν την εμφάνισή τους νωρίς νωρίς και οι παρακλήσεις μου «διάβασε παιδάκι μου» πήγαιναν στου κουφού την πόρτα. Οι μέρες περνούσαν, η ένταση σιγόβραζε και εγώ μέσα στο ζουμάκι μου πέρναγα μούρλια δοκιμάζοντας τη σαλτσούλα μου. Και σαν μην έφτανε αυτό η ανακοίνωση του γιού μου «σήμερα έμαθα για τα νετρόνια και τα πρωτόνια και το άτομο» με έκαναν να παγώσω.
Πέμπτη δημοτικού και πρωτόνια με νετρόνια;
Μόνο τότε κατάλαβα ότι έχω μείνει πολύ πίσω χαμένος στο χρόνο και ότι πλέον αυτά που ήξερα στο σχολείο έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Τόσο πολύ που την πρώτη φορά που κάθισα να βοηθήσω τον γιο μου αναγκάστηκα να διαβάσω το μάθημά μου πιο πριν. Και δύο φορές μάλιστα για να φρεσκάρω τις γνώσεις μου. Το εντυπωσιακό (για μένα είναι) το πώς με ελάχιστο διάβασμα ο μικρός ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του παρά την ταυτόχρονη ενασχόληση του με διάφορά άλλα πράγματα... όπως έκανα και εγώ στο παρελθόν....
Βέβαια όλα έχουν το κόστος και το τίμημά τους. Ένα παιδί που τρέχει ασταμάτητα από το πρωί έως το βράδυ σε μαθήματα, δραστηριότητες, υποχρεώσεις, λογικό είναι να μην έχει χρόνο να παίξει, να χαλαρώσει να αποφορτιστεί από το stress της μέρας. Όλη αυτή η ενέργεια κάπου πρέπει να βγει κάπου πρέπει να αποφορτιστεί. Εμείς λοιπόν είχαμε το μυαλό μας στο παιγνίδι στην αλάνα στο δρόμο. Μπορεί να καθόμασταν να διαβάσουμε αλλά αυτό που κάναμε συγκριτικά με το σήμερα απέχει έτη φωτός.
Θα πει κανείς οι καιροί αλλάζουν και το ίδιο και οι απαιτήσεις. Το θέμα είναι όμως ότι η ανάγκη για παιγνίδι παραμένει αναλλοίωτη. Έχουμε βάλει ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων και των προσδοκιών ξεχνώντας ότι μιλάμε για παιδιά και όχι για πρωίμους ατομικούς επιστήμονες. Ας δείξουμε λοιπόν μια ανοχή στα όποια μικρά ατοπήματά τους και ας αφήσουμε χρόνο για μια ανάσα. Σίγουρα αυτό θα βοηθήσει.
Υπομονή λοιπόν και καλό διάβασμα. (εμείς οι μεγάλοι κυρίως που έχουμε μείνει αρκετά πίσω σε ύλη)
Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς μαζί μας εικόνες από την καθημερινότητά σας, μπορείτε να επικοινωνήσετε ΕΔΩ
