Δεν είμαι υπερπροστατευτικός. Δεν έδεσα το παιδί με λουρί. Δεν του έβαλα 3 ζακέτες για να μην κρυώνει. Δεν είπα να του δίνουμε αλεσμένη τροφή μέχρι τα 30 του. Αυτά, είναι όντως υπερβολές. Εμένα ένα πράγμα με απασχολεί. Να δίνουμε πραγματική διάσταση στους πιθανούς κινδύνους γύρω μας. Να μην πιστεύουμε ότι όπως προστατεύουμε εμείς τους εαυτούς μας, έτσι θα κάνει και το παιδί. Να του έχουμε μεν εμπιστοσύνη, αλλά χωρίς να υπερβάλουμε για τις δυνατότητές του.
Το ξέρω ότι αυτό έχει πολλαπλές αναγνώσεις. To ξέρω ότι λίγο θέλει να παραφραστεί να τυλίξει κανείς το παιδί του για να μη χτυπήσει με «εκείνες τις πλαστικές τις φουσκάλες που κάνουν τσούκου τσούκου άμα τις σπας και τυλίγουμε βάζα, πιάτα, στερεοφωνικά, κλπ» αλλά δεν έχουν μόνο μια λέξη ως όνομα. Πρέπει να είμαστε proactive, που λένε στα Ελληνικά. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, σας καλώ πρώτα απ΄όλα να ξεχωρίσουμε τις έννοιες Κίνδυνος και Αντιμετώπιση.
Κάθεστε στο σαλόνι. Ο καναπές έχει πλάτος 50 με 60 πόντους. Το καμάρι σας, μόλις πρόσφατα ξεκίνησε την εξάσκηση στο τραμπολίνο στην κρεβατοκάμαρα και πιστεύει ότι ο καναπές είναι ότι πρέπει για να ανέβει πίστα στο "Angry Kids up & Down". Έχετε ήδη προσέξει ότι στην κρεβατοκάμαρα, το άλμα του παιδιού, από τον έναν βηματισμό στον άλλον έχει μια απόσταση τουλάχιστον μισό μέτρο. Άρα η προσπάθεια του ίδιου άλματος στον καναπέ, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει το παιδί με το κεφάλι στο τραπεζάκι του σαλονιού. Πείτε μου ειλικρινά λοιπόν: δεν είναι απόλυτα ρεαλιστικό το παραπάνω ως πιθανότητα; Ως κίνδυνος; Αν δεν είναι αυτό ένα συμβάν που φοβόμαστε μήπως συμβεί στα παιδιά μας, τότε ποιο είναι; Πάμε παρακάτω.
Το πρώτο σαφές μήνυμα λοιπόν, είναι ότι ο όρος «Υπερπροστασία» δεν απορρέει από την απλή αναφορά των πιθανών συμβάντων. Η αναζήτηση τέτοιων κινδύνων είναι μια απόλυτα φυσιολογική κατάσταση που πρέπει να αποτελεί το αέναο έργο του πατέρα. Αυτό σημαίνει ότι ο πατέρας είναι ένας ικανός project manager με κλίση στην ανεύρεση what if scenarios. Δεν μπορείς να τον πεις σε καμιά περίπτωση υπερπροστατευτικό. Είναι ύβρις προς το μεγαλείο της πατρότητας!
Ας περάσουμε στην έννοια «Αντιμετώπιση». Πρέπει να συμφωνήσω ότι εδώ υπάρχουν περιπτώσεις ψηλάφησης ιχνών υπερπροστασίας. Κάνοντας χρήση του παραπάνω παραδείγματος, αν το παιδί είναι σε μια ηλικία που έχει αρχίσει να έχετε μια μορφή επικοινωνίας, τότε μπορείτε με απλά λόγια να του εξηγήσετε αφενός μεν τον κίνδυνο αφετέρου δε να μην χοροπηδά στον καναπέ χωρίς την παρουσία του μπαμπά. Αυτό ως λύση, δεν είναι ακραίο. Ακραίο θα ήταν να πάρετε τον καναπέ και να τον πετάξετε, ή να βάλετε ένα χαλάκι στη μέση αντί για τραπεζάκι, αλλά και πάλι τώρα που το σκέφτομαι θα πέσει με το κεφάλι στο πάτωμα. Ακραίο θα ήταν να βάλετε ένα σύστημα συναγερμού για «αναγνώριση πατούσας τέκνου επί του καναπέ και επί λοιπών επίπλων» που μόλις ενεργοποιείται να πετάγεται ένα δίχτυ όπως αυτά που πιάνουν τα λιοντάρια στη ζούγκλα και να τυλίγει το παιδί. Δε σας βάζω ιδέες, αυτά είναι ακραία.
Νομίζω ότι σας απέδειξα πλήρως ότι τόσο εγώ όσο και χιλιάδες άλλοι πατεράδες δεν είμαστε υπερπροστατευτικοί: Είμαστε απλά καλοί kid managers. Να αναφέρω τέλος, το πιο σημαντικό απ' όλα: η ανεύρεση κινδύνων είναι ένα ζωντανό σύστημα καταγραφής του περιβάλλοντος 24 ώρες την ημέρα 7 μέρες τη βδομάδα. Πρέπει να αναλύετε το οτιδήποτε γύρω σας και να προβλέπετε το κάθε τι που μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα των πράξεων σας.
Αυτά λοιπόν φίλοι συναγωνιστές πατεράδες, ήρωες και προστάτες. Έτσι ακριβώς είναι. Οι σπουδαίοι ρόλοι είναι για όσους τους αντέχουν.
Και οι μπαμπάδες αντέχουν.
