- Ναι, ναι, καλά... Κάτι άλλο είναι.
- Βαλτός είσαι, έτσι;
- Μίλα μου...
- Δεν είμαι αυτό που ήθελα να είμαι όταν ξεκίνησα να γράφω.
- Τι εννοείς;
- Όταν ξεκίνησα, φανταζόμουν τη διαδρομή λίγο διαφορετικά. Να περπατώ τις στιγμές, να διηγούμαι ιστορίες, να ενώνω τις τελίτσες για να σχηματιστεί μια φιγούρα που τελικά όμως είναι δύσκολο να γίνω.
- Τι είναι δύσκολο να γίνεις;
- Καλός πατέρας. Αυτό, ρε συ. Τι άλλο;
- Μα δεν καταλαβαίνω, σου είπε ποτέ κανείς ότι είναι εύκολο;
- Όχι, αλλά είχα την ψευδαίσθηση ότι το είχα μέσα μου. Ότι με κάποιον μαγικό τρόπο ήμουν γενετικά προετοιμασμένος για αυτό. Ότι κάπου, way down the road, θα με περίμενε Oscar of Best Performance in Fatherhood Role. Αντιθέτως, με περίμενε το Χρυσό Βατόμουρο. Και «χαστούκια» πολλά. Λάθη επί λαθών. Βιαστικές αποφάσεις. Εγωιστικές κρίσεις. Επίδειξη «δύναμης» με τον δείκτη τεντωμένο ως απόδειξη μιας γελοίας αρχηγίας.
- Πιστεύεις ότι έκανες καμία σπουδαία ανακάλυψη; Σου έχω νέα. Είσαι ένας από τους πολλούς, τους πολλούς που ήρθαν έρχονται και θα συνεχίσουν να έρχονται για όσο το σπουδαίο μας διαστημόπλοιο γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Χαλάρωσε και απόλαυσε το. Τα ...άτιμα δεν φτάνουν με οδηγίες χρήσεως και όσο κι αν προετοιμαστείς, ποτέ δεν είναι αρκετό.
- Δεν τα έχω καταφέρει. Και όσο εστιάζω στα λάθη μου, τόσο δεν βλέπω τι κάνω λάθος.
- Παρ’ το αλλιώς γιατί θα βρεις, «αυτά είναι πράγματα αξίας» που έλεγε και ο Βέγγος. Άλλο τα μικρά λάθη και άλλο η λάθος διαδρομή. Είσαι στο σωστό δρόμο αφού αναρωτιέσαι πώς τα πας. Καλά τα πας.
- Καλάμια.
- Άκου να σου πω φίλε: όσο το μυαλό σου αναρωτιέται για τα λάθη σου, τόσο η ψυχή σου θα βρίσκει μονοπάτια. Ναι, δεν είναι εύκολο και μην κάθεσαι και μυξοκλαίς ότι δεν το υποψιαζόσουν. Να θυμάσαι ότι όσο και αν μεγαλώσει η πριγκίπισσά σου, πάντα με το μικρό της το χεράκι θα ζητά την σιγουριά του δικού σου χεριού να κρατηθεί και να πάει παρακάτω. Όποτε, το κεφάλι πάνω και συνέχισε να προχωράς. Να μαθαίνεις, να βελτιώνεσαι. Και να γράφεις. Είσαι καλός.
- Αρθρογράφος;
- Πατέρας. Είσαι καλός πατέρας.
