Έτσι και γω προχθές, είδα να εμφανίζεται στον τοίχο μου μια ανάμνηση προ τετραετίας. Μια υπέροχη φωτογραφία της κόρης μου, με ένα κόκκινο μπουφανάκι, με κουκούλα η οποία ήταν κολλητά στο προσωπάκι της, οπότε εξείχαν τα αυτάκια της και ένα τσουλούφι από πάνω. Τα δε μάγουλα, ήταν ροδοκόκκινα λόγω του κρύου και το βλέμμα της συνοφρυωμένο σε στυλ bad to the bone.
Και ξαφνικά με «χτύπησε» η απλοϊκή σκέψη: «πώς πέρασαν τέσσερα χρόνια;» Δίπλα από την οθόνη του υπολογιστή βλέπω την κόρη μου να χαμογελά από μια πολύ πιο πρόσφατη φωτογραφία. Πώς κύλησε ο καιρός; In the blink of an eye. Έμεινα να κοιτάω την πιο νέα φωτογραφία και μετά πάλι την παλιότερη. Και μετά μόνο την παλιά. Την παλιά. Ναι, εκείνη που με κάνει να αναρωτιέμαι αν χόρτασα την κάθε εποχή που παρελαύνει από μπροστά μου με την κάθε φωτογραφία. Τσίμπησα αρκετά αυτά τα ροδοκόκκινα μαγουλάκια; Σκούπισα αρκετά τα ματάκια της από δάκρυα; Μαλάκωσα το αυστηρό αλλά παιδικό βλέμμα;
Είναι τετριμμένο αλλά είναι πανανθρώπινο αξίωμα: ο χρόνος κυλά σαν το νερό. Αν και δεν με πείραζε πριν γίνω γονιός, τώρα το νερό με χτυπά σαν ορμητικό ποτάμι. Δεν το λέω για την αφεντιά μου. Είναι αυτός ο αναπόφευκτος ετεροπροσδιορισμός που με κάνει να είμαι όχι ο «Ένας» αλλά ο μπαμπάς της «Μίας». Και είναι ωραίο να αποτινάζεις τον εγωϊσμό του «Ενός» για ένα παιδί! Αν και ο εγωϊσμός πάντα ελλοχεύει με λανθάνουσα μορφή όταν λέμε: το παιδί «μου», η κόρη «μου».
Ο χρόνος που περνώ μαζί της, φαντάζει πάντα λίγος. Έχω ως βασική μου προτεραιότητα να είμαι στις μελλοντικές ευχάριστες αναμνήσεις της Νίκης. Να το πετύχω αυτό ουσιαστικά, όχι μόνο ποσοτικά. Γιατί πριν το καταλάβω θα έχουν περάσει 40 χρόνια. Μου το 'λέγαν οι δικοί μου αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Και βασικά για όσα πέρασα πριν γεννηθεί η Νικούλα, δε μου καίγεται καρφάκι. Τα ευχαριστήθηκα, τα θυμάμαι, τα διηγούμαι, αλλά ως εκεί. Τα τωρινά υπέροχα χρόνια, όταν περνάνε, πονάει περισσότερο. Τουλάχιστον ας είμαι εδώ όσο περισσότερο μπορώ.
Ξεκλειδώνω με λαχτάρα την πόρτα κάθε απόγευμα και την περιμένω να τρέξει προς εμένα και να με πάρει αγκαλιά. Κάνω την αγαπημένη της μίμηση που πάντα την διασκεδάζει. Ακούω με προσοχή για τον καυγά της στο σχολείο. Δείχνω ενδιαφέρον για την τελευταία εξέλιξη στην cartoons soap opera «Σοφία η πριγκίπισσα». Την βοηθάω να μαζέψει βιαστικά τα παιχνίδια πάνω από το τραπέζι για να παίξουμε UNO. Στέκομαι και τη χαζεύω με τη μαμά της όταν ετοιμάζουν το τραπέζι για το βραδινό. Προσποιούμαι ότι δεν την βρίσκω εύκολα στο κρυφτό που παίζει πάντα πριν κοιμηθεί, ενώ ξέρω ότι συνέχεια κρύβεται πίσω από την κουρτίνα.
Κάνω το επόμενο κλικ με την φωτογραφική μηχανή του μυαλού μου για την γκριμάτσα της, την ώρα που την ξυπνάω το επόμενο πρωί.
Μπαμπά θα με γαργαλήσεις να γελάσω;
Μα φυσικά, γι' αυτό είμαι εδώ.
Bright P.S. : Τα σχόλια σας είναι σημαντικά για εμάς. Ο χώρος κάτω από την ανάρτηση προσφέρεται γι' αυτό το σκοπό. Αλλά για όσους προτιμούν να αφήσουν ένα πιο προσωπικό σχόλιο ή μια ερώτηση, μπορούν να το στείλουν εδώ.
