Αφορμή για το παρόν κείμενο, στάθηκε μια πρόσφατη συνομιλία μου με έναν φίλο και τα γενέθλιά μου, λίγο προτού περπατήσω στην τέταρτη

Κι έτσι ο χρόνος πήρε πάλι τη στροφή... 
Και άφησε στην πόρτα μας 12 ολοκαίνουργιους μήνες. Δώδεκα λευκά ατσαλάκωτα χαρτιά.....

Μην κρατάς κακίες. Είναι ανώφελο!

Μην κατσουφιάζεις. Χαμογέλα και φρόντισε να σου γίνει συνήθεια.

Μένω εδώ...

Γεννιέμαι... Πεινάω... Μου δίνεις γάλα.

Ζω! Μεγαλώνω. Υπάρχω. Με βλέπεις. Σε έχω ανάγκη. Να είσαι εδώ, πλάι μου. Μαζί μου... Να

Ήταν μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα και ήμουν τυχερή που το ραντεβού που είχα ήταν στους Αμπελόκηπους, γιατί θα πήγαινα με το μετρό κι έτσι θα περπάταγα.

Είδα πρόσφατα ένα υπέροχο βίντεο όπου ένας 7χρονος και ένας 64χρονος κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλο για να

Σε βλέπω να περπατάς ενώ ξεκαρδίζεσαι με τις φίλες σου χωρίς να βιάζεστε, παρόλο που το κουδούνι θα χτυπήσει όπου να'ναι. Είναι 8 το πρωί κι εσύ γελάς

Είναι η εποχή τώρα που με όποιον κι αν μιλήσεις κι όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, ακούς κόσμο να γκρινιάζει με κατεβασμένο το πρόσωπο πως τέλειωσε το

Λίγες είναι οι φορές στην ζωή μας που φοβόμαστε για κάτι που πραγματικά μας συμβαίνει. Μια ακραία κατάσταση που μας γεννά ένα αίσθημα φόβου ή και πανικού.

Η πρώτη σου σταγόνα μπορεί να ήταν η διάγνωση που δόθηκε από έναν γιατρό με ζοφερή όψη.

Ίσως ήταν ένα σημείωμα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, που