Νιώσε το νυχτερινό ανοιξιάτικο αεράκι. Την ανατριχίλα που σου φέρνει κι ασυναίσθητα σταυρώνεις τη ζακέτα σου στο στήθος.
Νιώσε το άρωμα από τις ανθισμένες πασχαλιές να γεμίζει το σκοτάδι. Είναι κι αυτό μια παρέα: το άρωμα της πασχαλιάς.
Περπάτα τη νύχτα μέσα στην πόλη και άκου στο βάθος μουσική και γέλια από τα μπαλκόνια.
Υπάρχουν άνθρωποι που γελούν δυνατά, ακόμα. Κι εσύ μπορείς…
Κάνε μια βόλτα κάτω από τη φωτισμένη Ακρόπολη, ανθίζουν ακόμα τα γιασεμιά στα Αναφιώτικα…
Τράβα τις κουρτίνες να μπει το φως στο δωμάτιο, διώξε το χειμώνα που είχε σκεπάσει μήνες τώρα με γκρίζες κουβέρτες όλο σου το σπίτι.
Δες τα κλαδιά των δέντρων που πρασίνισαν και πάλι, ήρθε η ώρα να ντυθούν με τα πιο όμορφά τους ρούχα. Κι εσύ μπορείς…
Άσε τα χέρια σου γυμνά, να τα ζεστάνει ο ήλιος, φύγε από τη σκιά, αρκετά υπέμεινες το κρύο του χειμώνα.
Γύρνα το πρόσωπο σου προς τον ουρανό. Ακόμα κι όταν δεν το κοιτάς κατάματα, το φως είναι εκεί.
Υπάρχει πάντα φως, υπάρχει πάντα ελπίδα, η άνοιξη έρχεται ακόμα και μετά τον πιο βαρύ χειμώνα, το ξέχασες? Πώς μπορεί να το ξέχασες- όλα είναι κύκλος, όλα τελειώνουν και ξεκινούν από την αρχή…
Τώρα μεγάλωσε η μέρα, οι σκοτεινές γωνιές εξαφανίζονται, δίνουν τη θέση τους σε όνειρα καλοκαιριού. Κάνε κι εσύ μερικά.
Άφησες τόσους Απρίληδες να πάνε χαμένους, μην το κάνεις και φέτος.
Ζήσε την άνοιξη αυτή τη φορά, μην την αφήσεις να περάσει από δίπλα σου αδιάφορα. Άφησέ την να σε μεταμορφώσει, να σε γυρίσει στην αρχή, να ανακαλύψεις τη χαρά και πάλι.
Φαίνεται δύσκολο, μπορεί να είναι κιόλας. Γίνεται όμως αν εσύ το θες: Γίνε εσύ η άνοιξη που θέλεις να ζήσεις.
Πάρε ανάσα, είσαι ζωντανός. Είσαι εδώ. Και την άνοιξη που σου χρωστάει η ζωή, μην περιμένεις άλλο, βγες έξω και βρες την.
