Θαυμαστικό: Για να δίνεις χρώμα. Τι θα ήταν η ζωή χωρίς τα θαυμαστικά; Χωρίς επιφωνήματα; Χωρίς εκπλήξεις; Χωρίς «αχ!», «υπέροχα!», «πω πω!» Μονότονη. Ευθεία γραμμή. Άχρωμη και άοσμη.
Παύλα: Για να ενώνεις αυτά που χωρίζονται. Εκτός αν υπάρχει τελεία πριν. Τότε, Χιούστον, έχουμε πρόβλημα οριστικής απόφασης που συνοδεύεται από ισχυρό σημείο στίξης!
Άνω τελεία: Προσωρινή παύση. Παύση πυρών. Παύση λόγων. Παύση συναισθημάτων. Και μετά μπορείς να το ξαναπιάσεις από εκεί που άφησες. (Άτιμο σημείο η άνω τελεία. Αφήνει ημιτελείς προτάσεις να σέρνονται μέχρι νεοτέρας).
Αποσιωπητικά: Για όσα δεν μπορείς ή δεν θέλεις να πεις. Για όσα δεν τολμάς να ξεστομίσεις. Για όσα θέλεις να καταλάβει ο συνομιλητής ή ο αναγνώστης σου από μόνος του. Γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Μυστήριο σημείο τα αποσιωπητικά, αντιφατικό. Μπορεί να είναι δείγμα γοητείας ή δειλίας. Μπορεί να αφήνει υπονοούμενο, μπορεί και όχι. Μπορεί να έπεται συνέχεια, μπορεί και όχι. Και σίγουρα μπορεί να οδηγήσει και σε παρεξηγήσεις, παρανοήσεις, παρερμηνεύσεις. Να χρησιμοποιείται με φειδώ.
Τελεία: Το πιο τελεσίδικο σημείο στίξης. Τελεία. Τέλος. Κλείσιμο. Αλλαγή πρότασης. Πάμε παρακάτω. Να χρησιμοποιείται με σύνεση και κατόπιν σκέψης. Και όταν μπαίνει, να κλείνει την πρόταση οριστικά. Αν δεν είστε σίγουροι, χρησιμοποιήστε άλλο σημαδάκι. Τόσα υπάρχουν (βλέπε παραπάνω)
*Στην Γ' δημοτικού, τα παιδιά μαθαίνουν τα σημεία στίξης. Αν δεν τα μάθουν σωστά, γίνονται ενήλικες που δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν όπως και όταν πρέπει. Οπότε, μια γρήγορη επανάληψη δεν βλάπτει: για όσους δεν τα θυμούνται, για όσους τα χρησιμοποιούν πολύ ή ελλιπώς ή για όσους δεν έχουν παιδιά στην Γ' Δημοτικού!
