Κλείνω τα μάτια και βλέπω όλα όσα περιμένουν υπομονετικά, στριμωγμένα σε μια γωνιά του μυαλού μου, ν’ αναδυθούν μέσα από τον βυθό των εικόνων που κρύβω μέσα μου. Μέσα στο δικό μου παραμύθι όλα παίρνουν τη θέση που τους ανήκει.
Στο δικό μου παραμύθι δεν υπάρχουν κάστρα, ούτε παλάτια. Δεν υπάρχουν πρίγκιπες και ιππότες, ούτε σμαράγδια και ρουμπίνια.
Στο δικό μου παραμύθι τα όνειρά μου είναι λουλούδια που φροντίζω και ζω. Ανθίζουν σε έναν καταπράσινο κήπο γεμάτο χρώματα και αρώματα. Στα πόδια μου δεν φοράω παπούτσια. Έτσι ξυπόλητη περπατάω ανάμεσά τους και τα μυρίζω. Το κάθε ένα έχει κάτι ξεχωριστό να μου πει κι ένα χαμόγελο να μου χαρίσει. Για όλα έχω ένα χάδι και μια αγκαλιά να προσφέρω. Κανένα δεν θα πάει χαμένο, κανένα δεν θα μείνει πίσω, δεν θα τσαλαπατηθεί. Είμαι ελεύθερη να τ’ αγαπήσω.
Μπροστά μου στέκεται εκείνος. Όχι ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο, αλλά αυτός που με παίρνει από το χέρι και ανεβαίνει μαζί μου την κακοτράχαλη πλαγιά. Αυτός που σταματάει για λίγο, μόνο για να γυρίσει πίσω και να κοιτάξει αν είμαι ακόμα όρθια και ακολουθώ και μου χαμογελάει για ν’ απαλύνει τον δύσβατο δρόμο.
Στο δικό μου παραμύθι υπάρχει μόνο αγάπη, ελευθερία, ευτυχία. Ακόμα κι αν ένα τέτοιο παραμύθι φαντάζει εξωπραγματικό, ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας σαν αυτό και ίσως μια μέρα πάρουμε πίσω τα όνειρά μας και πούμε... Ζωή σαν παραμύθι!
