Είναι γεγονός, πως δε διαφέρω από τη μέση τρελαμένη μάνα-σύντροφο-εργαζόμενη, βάζοντας σε προτεραιότητα, πράγματα όχι και τόσο σημαντικά κι επείγοντα, θεωρώντας όμως πως αυτά τα «όχι-και-τόσο-σημαντικά-κι-επείγονταα», είναι και σημαντικά κι επείγοντα!! Τη νιώθεις την παράνοια, σωστά;;; Όμως αλήθεια, τι πιο επείγον, από την υγεία μας; Σαν κήρυγμα μου ακούγεται όλο αυτό, μα είναι μια απλή διαπίστωση, στην οποία αν φτάσεις από τον «δύσκολο» δρόμο, τότε νιώθεις ευγνώμων, που απλά έχεις υγεία (είπες κάτι για τα «σημαντικά» κι «επείγοντα», που λέγαμε πριν;).
Κάπως έτσι λοιπόν κι αυτή τη φορά, κάτι πιο «επείγον» προέκυψε και δεν έδωσα καμία μα καμία σημασία, σε κάποιες «ασήμαντες» ενοχλήσεις, τις οποίες ένιωθα τον τελευταίο καιρό. Α, αυτή τη βδομάδα, έχω πολλή δουλειά στο γραφείο, δεν προλαβαίνω να κάνω check-up. Α, τα παιδιά έχουν πολλές δραστηριότητες και δεν μπορώ να τους αλλάξω το πρόγραμμα. Εντάξει, δε φαίνεται να είναι κάτι «σοβαρό» μωρέ! Κάποιες μικροενοχλήσεις, ασήμαντες. Λες και το «σοβαρό» σου έρχεται με ταμπελίτσα νέον, είναι απαστράπτον και σου λέει: «Γεια σου! Είμαι το «σημαντικό» που περίμενες!».
Αυτά πρέπει να σκεφτόμουν και την ώρα που έπεφτα κάτω από τον πόνο, μην μπορώντας να δεχτώ, πως αυτό το «ασήμαντο», ίσως είναι και «σοβαρό»... και τώρα... τώρα βρήκα το χρόνο, να πάω σε γιατρό και να κάνω check up και να αρχίσω να μου υπόσχομαι πως στο εξής, θα με προσέχω πιο πολύ και άντε γιατρέ, πες μου πως είμαι εντάξει, να πάω σπίτι μου, γιατί έχουμε και δουλειές!
Αμ δε! Η γιατρός είχε άλλη άποψη! Έχετε δει γιατρό, να κρατάει τα αποτελέσματα των εξετάσεων στα χέρια του, να μονολογεί σαν να είναι μόνος στο ιατρείο του και να προσπαθείς, από τα ακατάληπτα που ξεστομίζει, να κάνεις μια πρώτη αυτό-διάγνωση, η οποία εννοείται πως σε τοποθετεί στην κατηγορία «περδίκι»! «Εμ...λοιπόν, κάποιες εξετάσεις θα πρέπει να τις επαναλάβουμε, διότι θέλω να είμαι απόλυτα σίγουρη, πριν καταλήξω σε συμπέρασμα...». Δεν αντέδρασα, απλώς μούδιασα, ακινητοποιήθηκα και άρχισα να φέρομαι σαν ρομπότ, μηχανικά, σαν να αφορούσε μιαν άλλη, όλο αυτό κι όχι εμένα...
Είχε πολύ φόβο και μοναξιά, αυτή η διαδρομή. Φόβο για την πιθανότητα της χειρότερης δυνατής διάγνωσης και μοναξιά, διότι θέλοντας να μην πανικοβάλλω όσους αγαπώ, τους κράτησα έξω από όλο αυτό. Άουτς!! Πονάει η βελόνα και δεν μπορώ να πω ότι θα συνηθίσω ποτέ, αυτήν τη διαδικασία. Όσο για τη μαγνητική τομογραφία...ε, εκεί απέκτησα την κλειστοφοβία, η οποία έλειπε από τη ζωή μου! Ένιωθα σαν τσουρέκι πασχαλινό, μέσα στο φούρνο, να σιγοψήνεται! Δεν μπορούσα καν να ξύσω το αυτί μου, σε μια απίστευτη φαγούρα, που με έπιασε! Δεν χωρούσα καλέ! Σαν hot dog ήμουν! Και πάλι ο αυτοσαρκασμός μου, με προστάτευσε, διότι οι εξετάσεις χρειάστηκε να επαναληφθούν κάμποσες φορές κι αν κάτι δεν έπρεπε να χάσω, αυτό ήταν η ψυχραιμία μου.
Τώρα όμως, έχοντας στα χέρια μου τα αποτελέσματα των τελευταίων εξετάσεων, τα ψέματα είχαν τελειώσει! Με χώριζαν πέντε-δέκα λεπτά, από την «ετυμηγορία» κι έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη για όλα. Επιστράτευσα και την πιο ξεχασμένη, θετική σκέψη μου κι ήμουν έτοιμη... Ήμουν;
Τικ-τοκ, τικ-τοκ, τικ-τοκ...πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος, όταν οι στιγμές είναι όμορφες και πόσο βασανιστικά αργά, όταν σε κυριεύει η αγωνία... Επιτέλους! Φτου ξελευτερία για μένα! Ευτυχώς, δεν επαληθεύτηκε το χειρότερο σενάριο, μα σίγουρα ο συναγερμός δεν ήταν αυτό που λέμε «false alarm». Θα χρειαστεί να είμαι πιο τυπική και σίγουρα να μην αγνοώ ποτέ, όσα «φωνάζει» το σώμα. Εκείνο ξέρει. Οπότε, όλα, μα όλα καλά! Κι όχι απλά καλά, υπέροχα! Οτιδήποτε λύνεται, δεν αποτελεί πρόβλημα κι αυτό είναι κάτι που το πιστεύω και το υποστηρίζω!
Στην επιστροφή για το σπίτι, ξεκίνησα να φτιάχνω μια νέα «to do list», η οποία δεν είχε εκκρεμότητες του γραφείου, ψώνια και δραστηριότητες των παιδιών! Είχε άλλα πιο, πιο, πιο ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ! Να μην ξεχάσω να τους πω, πόσο τους αγαπώ κι η αγκαλιά μας να κρατήσει για πάντα! Να στείλω δυο φιλιά στον εαυτό μου, εκείνο το λεπτό που τον κοιτώ στον καθρέφτη, πριν φύγω για τη δουλειά! Να συναντηθώ με τις λατρεμένες μου φίλες και να κλάψουμε από τα γέλια, αδιαφορώντας για όσους μας πάρουν για τρελές! Να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου και να την αφήσω να με «νταντέψει» λίγο παραπάνω, έστω και τηλεφωνικά, χωρίς να της υπενθυμίσω, πως μεγάλωσα πια! Να πω στη γιαγιά μου, να μου έχει έτοιμο εκείνο το υπερ-νόστιμο κέικ της, για το Σαββατοκύριακο που θα είμαστε μαζί της!
Μα πάνω απ' όλα, να μην ξεχάσω....να με αγαπώ!
► Share Your Story & Join Our Team!✎
*Αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς εικόνες από την καθημερινότητά σας, επικοινωνήστε μαζί μας.
